Stilstaan bij … Het Jacobspad: Het laatste stuk
In mijn eerdere blog schreef ik over het begin van mijn tocht over het Jacobspad. Al aan het begin van de wandeling had ik een aantal bijzondere en soms ontroerende ontmoetingen met wildvreemden. Na deze gespreken moest mijn tocht echter nog beginnen, dus vervolgde ik snel mijn weg.
Tekst & beeld: Simone Venderbosch
Kort na mijn laatste gesprek volgt mijn lieveling: het bos. In het rustgevende geruis van het bos, zie ik tussen álle andere kiezeltjes op mijn pad ineens een mooi eivormig steentje liggen. Ik pak hem op uit het kleverige zand, draai hem keurend rond tussen m’n vingers en rol hem in mijn hand. Hij past perfect. Top dus! Een mooi meditatief middel voor onderweg, het werkt ontspannend.
De slappe lach
Het is echt een práchtige route vandaag, het landschap is onophoudelijk mooi. Ik merk dat ik emotioneel ben en dat voelt goed. Alles is mooi en ik geniet intens. Ik krijg ook gewoon de slappe lach in m’n eentje. Op een mooi, iets hellend weggetje, doe ik even mijn schoen uit om een steentje eruit te halen. Ik ga door m’n knieën om mijn veters weer te strikken. Als ik probeer overeind te komen, raak ik uit balans. Bijna in slow motion val ik achterover en tuimel als een schildpad nog even op m’n rugzak. Ik moet zo lachen dat ik bijna niet meer overeind kom. Haha, wat een gestuntel! Ik zit onder de modder en probeer deze weg te vegen met mijn modderige handen. Echt waar, wat een hilarisch moment.
Even later komt een man voorbij met zijn hondje, die mij aankijkt alsof ik een of andere rariteit ben. Ik zal er ook verwilderd uit hebben gezien: uitgelopen eyeliner van in de kerk vanmorgen, haar in de war omdat ik een stuk pad had met zeer laaghangende struiken, modder op m’n kont en armen en rood van het lachen. Vooruit, kijk maar even dan.
Weer een leuke ontmoeting
Aan het eind van het bos ontmoet ik twee joviale vrolijke dames. Ze kletsen uitgebreid en ik luister en vertel ook uitgebreid. “Op deze manier kom ik natuurlijk nooit op m’n eindpunt,” dacht ik even. “Moet ik niet meer doen, zo lang kletsen.” Ik corrigeer mezelf meteen. Jawel, ik moet dat juist wél doen. Deze leuke ontmoetingen maken de dag juist zo leuk. Daar wil ik geen concessies op doen. Dit vind ik belangrijk. Verbinding met mezelf, maar juist ook verbindingen leggen met alles en iedereen om je heen, daar gaat het om.
Verkeerde route
Vlak daarna raakte ik de route kwijt. Althans, ik volgde wel een pelgrimspad, maar dat bleek niet die van mij te zijn. In kleine letters stond namelijk stiekem een andere naam onder de schelp. Ondertussen was ik moe en had ik eigenlijk wel genoeg van de dag. Er volgden echter nog wat kilometers, waarbij ik nog een paar keer de route uit het oog verloor. Ik stopte vaak. Een heerlijk moment was dat ik pauze nam aan de rand van een weiland. Eigenlijk was ik te moe om verder te gaan, maar ik besloot het beste uit het moment te halen. Ik gooide mijn sokken en schoenen uit, maakte koffie en leunde ontspannen op m’n rugzak. Diverse trekkers liepen langs mij heen, evenals plaatselijke bewoners met kind, hond of fiets. Ze leken wel een beetje jaloers naar me te kijken… Dat pepte me op. Kijk me dan liggen hier joh. Ik kom er wel vandaag.
Op de hoogte blijven van het laatste wandelnieuws?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en volg ons op Facebook, dan mis je niks!
J’arriverai
Het laatste stuk van mijn derde wandeldag was een mentale test. Ik dacht dat ik er bijna was, dat ik alleen nog even die akker over moest. Het leek echter eeuwig te duren. Ik was fysiek echt helemaal op. Recht voor me hoor ik het rommelen in de lucht en zijn de wolken donker. Ik blijf stug doorlopen en krijg gelukkig alleen maar een paar druppels op me. Als ik eindelijk bij St. Gerlach ben aangekomen, barst de bui goed los. Maar zoals er op een schild bij mijn refugio stond: j’arriverai. En ik kwam er ook. 21 km gelopen, 5 km meer dan ik van plan was.
Naar het café
Een beheerder zou de sleutel komen brengen. Ik zou er om 5 uur zijn, het werd half 7… Ik moet over een stuk kerkhof om de refugio te bereiken. Het voelt een beetje bijzonder. Maar het is een leuk plekje en de vrijwilligster was een aardige vrouw. Ze ging naar een eetcafé en vroeg of ik ook mee wilde (dit speelde zich af voordat de horeca door corona de deuren moest sluiten). Mijn plan was eigenlijk om couscous op te wellen, maar een kant-en-klaar dagmenu klinkt nu wel heel erg aantrekkelijk. Dus ik doe mijn tas af en loop gelijk met haar mee naar het café. Het eten smaakte verrukkelijk, al was het zo standaard als het maar kan. Het was zout, lekker warm en werd geserveerd, waardoor het extra lekker smaakte. Ik kreeg nog een drankje aangeboden van een gezellige man die met een vriendengroep buiten zat de drinken en roken. Ik liep even naar buiten om hem te bedanken en maakte een kletspraatje met de mannen. “Kom er gezellig bijzitten,” nodigden ze me haast smekend uit. Maar ik sloeg het aanbod vriendelijk af. Na een dag wandelen, heb ik tijd nodig om ergens aan te komen, uit de wandelcadans te stappen en uit te rusten. Alleen.
Wasrek bij de kerk
Het is al aan de late kant als ik terug in de refugio ben. Met een volle buik en wat doezelig van het warme café, begin ik aan m’n dagelijkse bezigheden. Ik voel me vreemd genoeg alweer redelijk fit na het eten. Fluitend doe ik een handwasje en lach om mijn eigen woordgrapje als ik ontdek dat ze een centrifugio hebben voor m’n was. Ik geniet van dit huiselijke tafereel en van de vreemde aanblik van een wasrek tegen de achtergrond van een kerk. Uiteindelijk ga ik op het binnenhofje zitten met een kopje koffie en kijk terug op deze speciale dag. Deze dag was echt een cadeautje. Dit was zo’n dag, waardoor je blijft verlangen naar het wandelen. Zo’n dag, waar je met een glimlach op terugkijkt.
Dit was voorlopig mijn laatste lange wandeltocht. Een nieuwe tocht zit in de planning, maar het zal nog even duren voordat de omstandigheden het weer toelaten om op pad te gaan. In januari start ik echter wel weer met een nieuwe reeks verhalen!
Even voorstellen:
Ik ben Simone Venderbosch
Ik houd van wandelen, in m’n eentje. Hierbij wandel ik enkel gemarkeerde routes en het liefst die met een boekje. Uren, dagen, weekendjes of weken. Mét of zonder tent. Overgave, vertrouwen, vrijheid, rust, verstilling, de natuur en de elementen staan voor mij centraal tijdens het wandelen. Mijn verhalen beschrijven de ervaringen die ik opdoe, mijn gestuntel, de moeilijke, gênante en de euforische momenten. Het ene moment beschouwend, dan weer met een korreltje zout. Gewoon zoals ik ben.
