Stilstaan bij … Het Jacobspad: Ontmoetingen onderweg
Het Jacobspad is een aanlooproute naar Santiago, dus ik mag mezelf als een echte pelgrim beschouwen. Als pelgrim mag ik dan ook met mijn pelgrimspas in refugio’s en andere kerkelijke onderkomens overnachten. Als een klein kind zo opgelaten kijk ik naar mijn lijst met overnachtingsadressen: ik mag slapen in een yurt, een bezinningshuis, een refugio, een klooster en bij een religieuze orde! Ik maak kennis met twee kloosterorden: de Karmelietessen en Elisabethinnen. Ik mail met zuster Gisela en zuster Johanna en krijg berichtjes die ik zo hartverwarmend en verfrissend vind: “Mag ik U bij deze, met de hulp van St Jacobus, in deze gevaarlijke tijd, een gezegende pelgrimage toewensen.”
Tekst & beeld: Simone Venderbosch
De eerste dagen van de route zaten erop. Ik was begonnen net onder Roermond, had overnacht in een yurt en was daarna doorgelopen naar het bezinningshuis in Sittard. Vanuit hier begon ik dan ook mijn derde etappe.
Met de bus
Ik zit aan het bureautje in mijn kamer te ontbijten met havermout met oplosmelk en bezin me op deze nieuwe dag. De nat geworden blaadjes van de route van vandaag laat ik ondertussen opdrogen, terwijl ik voor me uitstaar naar het binnenpleintje van het complex. Ik zit te dubben wat ik zal doen. De etappe van vandaag is eigenlijk langer dan mij lief is. Daarom besluit ik om het eerst stuk met de bus te gaan, om zo de kilometers wat te beperken. Het voelt als een goed plan.
Twee kaarsen voor mijzelf
Na het inpakken, afrekenen en afscheid nemen van de zusters, vertrek ik uitgerust en met goed gemoed op weg naar een kerk en een stempel voor in mijn pelgrimspas. En ik weet niet hoe het komt, maar zodra ik één voet over de drempel van de kerk zet, word ik overweldigd door de sfeer en biggelen er gelijk dikke tranen over m’n wangen. Ik vind het prachtig hier in deze kerk vol met versieringen. Misschien wat kitsch, maar de atmosfeer is zó fijn.
Met mij komt een groep vrouwen de kerk binnen en schuifelen hardop kletsend door de kerk. Dit verstoord MIJN moment. Ik probeer boos te kijken, maar ik ben te druk met mezelf en het zoeken naar zakdoekjes. Als ze weg zijn is er weer rust. Ik sla een arm om mijn rugzak die naast me in de kerkbank staat en staar voor me uit. Er vallen tranen op het leer van het knielbankje en ik denk: ‘’Oho, mag dat wel met de corona?”. Ik schrik op van de vrijwilligster die geruisloos door de kerk probeert te lopen. Zachtjes fluisterend vraag ik haar naar een stempel voor in mijn pelgrimspas. Ze neemt me mee naar de sacristie en doet erg haar best om een mooie stempel voor me te zetten. Terug in de kerk wil ik graag een kaarsje aansteken. Er zijn wel zes plekken waar je dat kan doen, maar ik kies uiteindelijk voor een offerplek zonder beeld. Er staat een mooi verhaal bij over Maria die over je zal waken als je wegloopt van hier. Ik steek twee kaarsen aan, lekker allebei alleen maar voor mijzelf deze keer.
Behulpzame buschauffeur
Op de markt koop ik wat fruit en een belegd broodje voor onderweg. De bagel met kaas is verpakt in een onmogelijk grote doos. Super onhandig dit. Tijd om hierover na te denken heb ik niet, ik moet namelijk snel door naar de bushalte. Eenmaal daar blijk dat ik geen ov-chipkaart bij me heb. Gelukkig is de buschauffeur heel behulpzaam en laat hij mij langs het corona-kettinkje naar voren komen om een kaartje te kopen. Hij kletst me de oren van de hoofd. En dat doet hij vrij hard, omdat ik een eind van hem af moet zitten. De hele bus weet nu dus waar ik naar toe ga, waar ik vandaan kom en welk pad ik loop. Als we even moeten stoppen, komt de chauffeur uit z’n stoel en geeft hij een uitgebreide routebeschrijving naar de plek waar ik mijn route weer kan oppakken. “Hoi hè”, zegt ie nog een keer als ik uitstap. Als ik buiten sta met mijn rugzak op, draai ik me nog even om naar de chauffeur en zwaai gedag, voordat de bus met een zucht weer op pad gaat. Ik glimlach. Al twee lieve mensen op m’n pad vanmorgen. Het doet me goed.
Op de hoogte blijven van het laatste wandelnieuws?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en volg ons op Facebook, dan mis je niks!
Mooi gesprek
Onhandig loop ik met de papieren zakken van de markt en m’n broodje in de hand over straat. Aan het eind van een tunneltje ga ik op een stoeprand zitten, waar mijn oog ineens op een prullenbak valt. Ik bedenk me dat het misschien toch handig om het broodje nu al op te eten, want ik kan hier mooi het doosje weggooien. Dus ik ga in alle rust zitten eten, tot ik ineens achter mij hoor: “Gaat het met je?” De aardige bewoonster van het huis achter mij maakte zich een beetje zorgen om mij omdat ik al zo lang op de stoep zat. Of ik koffie wou of naar het toilet moest. “Geef dat doosje maar hier.” Ik word overladen met vriendelijkheid.
Ze heeft een prachtige tuin, een lieve hond en een zitje in de schaduw. Wat volgt is zó’n mooi gesprek, dat ik er nu nog stil van wordt. Zij herkende iets bij mij en ik iets bij haar. We zitten dan ook een hele tijd onder de boom, veel te lang eigenlijk. Als ik wegga, krijg ik nog heet water voor mijn thermoskan en een flesje drinken. Bij het afscheid bedanken we elkaar voor deze bijzondere ontmoeting en willen we elkaar eigenlijk de hand schudden. In plaats daarvan kijken we elkaar een tijdje vriendelijk glimlachend aan en gaan dan weer onze eigen weg. Ik ben onder de indruk van al het moois dat er nu al op mijn pad is gekomen, terwijl mijn wandeldag eigenlijk nog moet beginnen.
Reinigen van de ziel
De vrouw vroeg me of ik ook antwoorden of inzichten krijg tijdens het wandelen. Dat vond ik een interessante vraag. Het is niet zo dat ik tijdens het lopen ineens inzichten of ingevingen krijg. In plaats daarvan is het voor mij meer een soort reinigen van de ziel. Ik werp ballast af om rust en ruimte in mijn hoofd te creëren. Minder ruis leidt weer tot ruimte voor inzichten straks als ik terug ben.
In mijn volgende blog lees je hoe ik mijn weg vervolgde en hoe deze route mijn mentale uithoudingsvermogen behoorlijk op de proef stelde.
Even voorstellen:
Ik ben Simone Venderbosch
Ik houd van wandelen, in m’n eentje. Hierbij wandel ik enkel gemarkeerde routes en het liefst die met een boekje. Uren, dagen, weekendjes of weken. Mét of zonder tent. Overgave, vertrouwen, vrijheid, rust, verstilling, de natuur en de elementen staan voor mij centraal tijdens het wandelen. Mijn verhalen beschrijven de ervaringen die ik opdoe, mijn gestuntel, de moeilijke, gênante en de euforische momenten. Het ene moment beschouwend, dan weer met een korreltje zout. Gewoon zoals ik ben.
