Wandelenderwijs: Wandelen rond de Sloterplas met Geduld en Vertrouwen
In de roman Lillehammer van Vonne van der Meer wandelt hoofdpersoon Cécile door een straat die Geduld heet. Al lezend stel ik me voor dat mijn adres Geduld 23 is. Deze gedachte maakt me nieuwsgierig naar hoe het daar is, in de straat met de naam Geduld. Hij ligt in Amsterdam, in de wijk Osdorp. Ik rijd naar onze hoofdstad en parkeer mijn auto tussen woonhuizen in een parkachtige omgeving aan de Sloterplas. Even later sta ik in de straat Geduld. Ik neem een foto van het straatnaambordje en loop langs het winkelcentrum naar een grote vijver, de Sloterplas. Het is een fraaie lentedag en ik besluit om met het woord ‘geduld’ in mijn rugzakje op pad te gaan. Ik loop hier de lokale rondwandeling, met de toepasselijke naam ‘Rondje Sloterplas’. Zeven kilometer is de ronde, zo geeft een routebord aan.
Tekst & beeld: Aat van der Harst | www.verhalenonderweg.nl
Wandelen met geduld
Het eerste wat mij opvalt is hoeveel mensen hier wandelen en genieten van de lente. Op een grasveld is een groep jongens onder begeleiding bezig met gewichtheffen. De halters zijn waarschijnlijk uit een sportschool hierheen gehaald. Ik blijf staan en kijk naar spierbundels. Wij wandelaars ontwikkelen een dergelijke spiermassa meestal niet tijdens het lopen en daar ben ik eigenlijk ook wel blij mee. Ieder zijn sport, ieder zijn lijf. Toch zie ik hoe de jongens genieten van het buiten zijn.
Op de hoogte blijven van het laatste wandelnieuws?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en volg ons op Facebook, dan mis je niks!
Ik denk terug aan de straat Geduld. Hoe geduldig ben ik zelf eigenlijk? Het antwoord is niet zo simpel. Als ik een wandeling van weken maak, ben ik heel geduldig. Er is een doel in de verte, soms op honderden kilometers afstand, en ik ben weken onderweg naar die plek. Ik had er met het vliegtuig in een uur kunnen zijn, met de auto of trein in een dag. Toch kies ik ervoor om wekenlang te wandelen. Ik zou dan ook absoluut niet willen ruilen met de jachtige mensen op de snelwegen of op het vliegveld. Geduldig ga ik mijn trage tocht. Tijdens mijn wandeltochten, ligt het doel meestal rond de twintig kilometer verderop. Ik heb alle tijd om een uur op een bankje te zitten en mijn brood te eten. Een kerktoren in de verte geeft aan wat deze dag mijn doel is. “Er is geen tijd, of is er niets dan tijd?” schreef dichteres Vasalis in het gedicht Eb. Als ik weken onderweg ben is er een zee van tijd en kom ik tot rust.
Daar staat echter tegenover dat ik soms ook heel ongeduldig zijn. Bijvoorbeeld als ik moet wachten in een rij in de winkel, in de file op de weg of als iemand te lang aan het woord is. Ik kan mensen benijden die rustig in een rij wachten, uren naar een dobber staren, een legpuzzel leggen of een trui breien. Het zou mooi zijn als ik het geduld van de wandelingen mee kon nemen naar het dagelijks leven. Maar dat is altijd makkelijker gezegd dan gedaan.
Wandelen met opmerkzaamheid en met overleg
Intussen kom ik langs een strandje, een haventje en een paviljoen in de vorm van een schip. Honderden mensen maken vandaag dezelfde ronde als ik. Zeven kilometer, tienduizend stappen. Mooi als je als stadsbewoner zo elke dag dicht bij huis de natuur in kunt gaan. Achterhoekers, Limburgers en Drentenaren zijn rijk gezegend met natuur, maar ook stedelingen kunnen vaak groen dichtbij huis vinden.
Intussen ben ik langs grote rood-witte letters I Amsterdam weer teruggekomen bij het beginpunt van de rondwandeling. Ik kom op het Dwaze Moeders Plein. Ik loop er rond en zie een gedenksteen: In verbondenheid met de strijd van de moeders in Argentinië (13 maart 1986). Het is een eerbetoon aan de dappere vrouwen, die aandacht vroegen voor hun verdwenen mannen en zonen tijdens de militaire dictatuur in Argentinië (1976-1983). Hun waarden zijn in herinnering gebracht op de straatnaamborden rond het pleintje hier in Amsterdam, Osdorp.
Na Geduld wandel ik achtereenvolgens door: Vertrouwen, Opmerkzaam, Verdraagzaam, Zorgzaam, Overleg en Samenwerking. Je kan hier zevenmaal om de Sloterplas lopen met elke keer een andere waarde in het achterhoofd om wandelend over te reflecteren. Het loopt tegen de avond en ik wandel nog even terug naar een bank aan het water. Dit is zomaar een plek in Amsterdam, net buiten de stadsring. Overal zijn hier mensen die genieten van wandelen in de natuur, dichtbij huis. Wie weet met Verdraagzaam, met Opmerkzaam of met Overleg in het achterhoofd. Ik realiseer mij hoe Vertrouwen voor mij van belang is. Vertrouwen, dat er na een lange wandeldag een bed voor me is, en een maaltijd. En ik mag erop vertrouwen dat de weg mijn voeten zal dragen naar onbekende verten.
Info:
- Het boek Lillehammer is geschreven door Vonne van der Meer. Korte inhoud: een moeder op een kinderspeelplaats aan de Sloterplas vraagt aan hoofdpersoon Cécile even op haar driejarige dochter te passen. Wanneer zij niet meer komt opdagen, neemt de kinderloze Cécile eerst alleen de zorg voor het kind op zich, maar al gauw krijgt ze de moeder erbij: de Nigeriaanse Gladys wil met haar oude leven breken en voelt zich in de stad niet langer veilig. Samen met het kind lopen ze langs de Sloterplas naar het strandje.
- Het Rondje Sloterplas is 7 kilometer. Je kunt de ronde uitbreiden tot 9 kilometer door een slinger langs de kinderboerderij te maken. Starten kan op diverse plekken langs de plas.
Over de auteur
Aat van der Harst wandelde van huis naar Spanje en naar Italië. Hij is wandelcoach en begeleidt mensen met levensvragen in beweging. Over zijn wandelingen maakte hij de vertelvoorstelling “Ontmoetingen Onderweg”. Samen met zangeres Marianne van der Post treedt hij op in verteltheatertjes. Hij is schrijver van inspiratieboek Wandel je wijzer. Meer informatie via: www.verhalenonderweg.nl ; avdharst@verhalenonderweg.nl
