Na bijna een jaar hervat ik mijn wandeling over het Pieterpad. Het is fijn om weer op een langer spoor terug te zijn, na afgelopen jaar zowat honderd rondjes om dezelfde kerk te hebben gelopen. Onderweg ontmoet ik medewandelaars en we komen te spreken over hoe we onze tocht vormgeven. Daar zit veel meer variatie in dan je zou denken. Ik dacht altijd, dat er maar één manier was om het Pieterpad te lopen: de mijne. Dat ligt dus genuanceerder.
Tekst & beeld: Aat van der Harst | www.verhalenonderweg.nl
Het Pieterpad op mijn eigen wijze
Ik wandel graag vierdaagses, al deed ik nooit de echte (de Nijmeegse); die is mij te druk. In plaats daarvan reis ik met de trein of auto naar het punt waar ik een maand, een jaar of tien jaar ervoor gebleven ben. Daar ga ik dan weer voor vier dagen op pad. In de rugzak zitten kleren voor die vier dagen en zo loop je heel wat lichter dan op langere paden door Europa.
De B&B’s heb ik van tevoren afgesproken. Daar kan je meestal om drie uur in de middag terecht en heb je heerlijk de tijd om te douchen, het plaatsje te bekijken en het leukste restaurantje uit te zoeken. Het is heel fijn, dat dat allemaal weer kan na corona. Ik ben op pad in de tweede week van juni. en dat zijn uitgerekend die tropische junidagen. Gelukkig helpen de mensen van de B&B’s mee en kan ik extra vroeg ontbijten. Het voordeel van B&B’s boven hotels is dat ze vaak gastvrijer zijn. Meestal zijn de eigenaars bereid om mee te denken, bijvoorbeeld bij dat vroeg ontbijten. Vaak ook is er een mooie tuin bij.
Met looptijden van acht uur tot half één is het goed te doen met de hitte. Ik neem veel water mee en zoek als het kan de schaduw op. Gelukkig loopt het pad vaak door het bos. In een volgende etappeplaats zoek ik een terras op, waar ik zo nu en dan medewandelaars ontmoet. De gesprekken komen meestal snel uit op de vraag hoe je je tocht maakt. Dat levert een hoop interessante nieuwe perspectieven op. Ik geef een paar voorbeelden van wandelaars die het anders doen dan ik.
De caravanbezitters met e-bike
Een pensionado-echtpaar wandelt met lichte dagrugzakjes. Ze vertellen me dat ze elke dag de e-bikes bij het eindpunt zetten en dan met de auto naar het beginpunt rijden. Na afloop van de wandeling gaan ze met hun fietsen met hulpmotor terug naar de auto en dan naar de caravan die op een vast punt in Limburg staat. Ze vertellen mij stralend dat ze zo elke dag zelf kunnen koken bij de caravan en dat het fijn is om een vaste, veilige plek te hebben. Ze stralen uit dat deze manier volgens hen verreweg de beste is.
Meer weten over Wandelmagazine? Klik hier!
Ik vertel niet dat juist bij het maken van een langere tocht ik het zo leuk vind om elke avond op een andere plaats te overnachten. Het idee van een tocht is toch dat je van plek naar plek trekt. Zoals gezegd: ik houd deze gedachten voor me, omdat ik hen niet van het idee wil beroven dat hun manier de beste is. Ook ik heb mijn vooroordelen, dus ik besluit om het anders te gaan doen. Ik ga volgende wandelaars zonder oordeel tegemoet te treden. Zelfs pensionado’s met e-bike en caravan die zichzelf geweldig vinden.
De eenzame loper met tent
Achter me hoor ik een vriendelijke groet. Een man van een jaar of veertig met baardje passeert me met grote passen. Hij heeft een enorme rugzak op zijn rug. Ik stel me voor wat zijn verhaal is en bedenk: pas gescheiden man probeert zich te hervinden en besluit om alleen het Pieterpad te gaan lopen. Hij heeft zijn eigen tentje bij zich en loopt lange etappes. Hij verdwijnt al in de verte. Dappere man om de tocht alleen te lopen. Voor hem veel sympathie opbrengen kost me geen enkele moeite. Ik leer.
Wandelvriendinnen voor het leven
In een theehuis in het bos zit ik tussen de middag aan een tafeltje met twee vriendinnen. De een woont in de stad Utrecht, de andere in Den Bosch. Elke maand reizen ze samen naar de route, lopen dan een dag en eten samen. Het is voor hen een mooie manier om de vriendschap te onderhouden. Ze hebben het samen zichtbaar naar hun zin, de twee vriendinnen.
De snelste én traagste Pieterpadlopers ooit
Naast de B&B’er, de gepensioneerde e-bikers, de doorlopende solist met tent en de dagwandelaar zijn er vast nog veel meer varianten denkbaar. In de krant lees ik over Addy van Vleuten uit Best, die afgelopen mei de 490 kilometer in 78 uur en 10 minuten liep. Ik stuur hem een bericht, dat ik respect heb voor zijn geweldige uithoudingsvermogen. Hij stuurt me een aardig bericht terug met de bovenstaande foto. Wat een sportman!
Zelf startte ik in 1989, liet het pad soms teintallen jaren rusten en inmiddels heb ik in de hitte van deze junimaand Sittard bereikt. Komende maand hoop ik samen met Duitse vrienden na 32 jaar onderweg te zijn geweest bij de Pieterberg aan te komen. Addy mag dan de snelste loper zijn met ruim drie dagen, ik roep mezelf hierbij uit tot traagste Pieterpadloper ooit! Jaren verstrijken, maar het pad blijft.
Over de auteur
Aat van der Harst wandelde van huis naar Spanje en naar Italië. Hij is wandelcoach en begeleidt mensen met levensvragen in beweging. Over zijn wandelingen maakte hij de vertelvoorstelling “Ontmoetingen Onderweg”. Samen met zangeres Marianne van der Post treedt hij op in verteltheatertjes. Hij is schrijver van inspiratieboek Wandel je wijzer. Meer informatie via: www.verhalenonderweg.nl; avdharst@verhalenonderweg.nl