Een aantal keer per jaar maak ik met drie vriendinnen een uitje. We wonen tegenwoordig verspreid over het land, maar kennen elkaar uit Friesland, onze geboortegrond. Onze appgroep heet dan ook heel toepasselijk ‘Frisian Friends’. Soms gaan we naar een stad en soms gaan we fietsen of wandelen. Begin juni hadden we noodgedwongen, door corona, een video-bel avondje geprikt om even kort bij te kletsen. Tijdens deze avond besloten we dat we over een maandje wel samen konden gaan wandelen. Een vriendenwandeling dus. Je bent dan buiten en kunt als het moet voldoende afstand houden.
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
Het kiezen van de route
Een week van tevoren spraken we via app af om in de buurt van Apeldoorn te lopen, waarbij ik mijn vriendinnen het Kopermolenpad voorstelde. Op de kaart had ik gezien dat deze route een combinatie is van bos, open veld en water. Precies de ingrediënten waar ik van houd. Je ziet niet alles op een kaart, dus het is altijd afwachten hoe het daadwerkelijk is. We spraken rond elf uur af bij de watermolen van Wenum Wiesel.
Eenmaal daar opperde ik nog om een andere route te gaan lopen, omdat er regen aankwam en ik het idee had dat op deze route niet veel bomen waren. Niemand anders had hier echt oren naar en we gingen tenslotte toch volgens plan op pad. De avond daarvoor had ik iedereen geadviseerd om een pluutje of regenjasje mee te nemen (aangezien er kans op regen was) en een pakje zakdoekjes voor als er geen toilet in de buurt is. Ze hadden deze raad bijna allemaal opgevolgd en gelukkig had iemand een extra regencape mee voor de vriendin die in alle haast niks had meegenomen.
Onverwachts bezoek
Tijdens het lopen kregen we al gauw zin in koffie, dus keken we even op de routebeschrijving waar een horecagelegenheid was. We liepen de route in de richting van de horeca, langs een grote vijver (met uitzicht op een watermolen) en vervolgens over een mooi paadje door het weiland. Gelijk had ik alle ingrediënten gezien die ik zocht. Water, weiland en bos.
Een mooie start, maar na een half uurtje wandelen begon het licht te regenen. We zagen gelukkig het restaurant al en besloten hier even te gaan zitten voor een kopje koffie en toch ook maar een lekkere taart. Onder een groot tentdoek ploften we neer op het terras, dat steeds voller werd aangezien er nogal wat mensen verrast waren door de regen. We hadden net besteld, toen ik ineens mijn naam hoorde. Twee achter een helm verscholen gezichten riepen vanaf een motor naar mij. Eenmaal van mijn verassing hersteld, zag ik dat het mijn broer was met een vriend van hem. Wat een toeval dat je elkaar hier ziet. Ze waren even aan het toeren op de motor en wilden ook even schuilen voor de regen. Beide mannen ploften naast ons op het terras en we kletsten even wat bij. Intussen kregen we onze koffie en gebak en konden we ook als vriendinnen even bijkletsen.
Mooie plaatjes
Na een dik half uur werd de regen wat minder en gingen we weer verder. Kort na het restaurant passeerden we een schilderachtig plekje aan het water, waar twee beken bij elkaar kwamen. De ene was helder en de andere rood van het ijzer. Beide stroompjes zijn vroeger bewust van elkaar gescheiden zodat men zich met het heldere water kon wassen. Bij de beek zagen we ineens een gat in de grond, waar nog de wortel van een boompje zichtbaar was en dit gat zat vol met wespen of zweefvliegen. Ik zag zo het verschil niet, maar niettemin was het een fascinerend schouwspel. Verschillende larfjes kon je zien en de lucht was natuurlijk vol gezoem. Ik maakte snel een foto om het later nog even beter te kunnen bekijken.
We vervolgden de route en liepen langs een paar weilanden. Het waren mooie doorkijkjes, doordat de weilanden omgeven waren door bomen. De schapen zagen we in de verte schuilen onder de bomen, net als wij zelf. Het was namelijk weer begonnen met regenen, waardoor wij ook onder de bomen door liepen ons tegen de ergste nattigheid te beschermen. We kwamen plots op een heel nat stukje weg, want er bleek een beekje door te lopen. Gelukkig lagen er stepping stones en konden we zo doorlopen. Een mooie metafoor vond ik het ook. Soms kun je in het dagelijks leven ook wel eens niet verder en ineens zie je dan een stepping stone, die je helpt verder te komen.
Eén van mijn vriendinnen kneep plots in het zaadje van een plantje. Verbaasd vroeg ik wat ze deed, waarop ze aangaf dat ze dit als kind van haar ouders had geleerd en ze het grappig vond dat de zaadjes dan wegsprongen. Volgens haar heette dit klein springkruid. Toepasselijk, om na de stepping stones, deze verassing te zien. Als je in je leven plots een andere weg in slaat, kun je ook verrast worden en nieuwe dingen leren.
De laatste kilometers
We maakten een lunch-stop op een plek waar we wat boomstammen zagen liggen. Twee van mijn vriendinnen maakten hier gelijk een lunchplekje van door 4 stammetjes in een kring te leggen. We aten onze bammetjes op, samen met de tomaatjes die iemand had meegenomen en kletsten verder. Daarna begonnen we aan de laatste kilometers. Het regende niet meer zo hard en dat kwam mooi uit, want we hadden nu ook geen bomen meer om ons beschutting te geven.
We liepen tussen de maïsvelden door richting een karakteristieke molen en sloegen vervolgens weer een mooi weilandpaadje in. Een klein houten bruggetje bracht ons over de sloot het weiland in. Tijd voor een selfie bij het bruggetje. Via het weiland liepen we zo weer richting de watermolen en waren we er alweer. We besloten om nog even naar het dorpshuis van Beemte te rijden voor een kopje koffie. We keken terug op een leuke en gezellige wandeltocht ondanks het wat mindere weer. De route was prachtig en samen hebben we er een mooie dag van gemaakt.
Over de auteur
Jeltsje de Vries (45) wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Sinds 2020 is ze aan het trainen voor de Elfstedenwandeltocht, die helaas dit jaar niet doorgaat. Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen op doet. Binnenkort zullen er via social media of deze website meerdere blogs van haar te volgen zijn.
