Van Eibergen naar Buurserzand: verrassend veelzijdig wandelen

“Goeiemorgen Betsy” zeg ik tegen de roodbonte koe die me nieuwsgierig aanstaart. Maar Betsy zegt niks terug. Ik wandel al drie dagen door het afwisselende coulisselandschap van de Achterhoek en geniet van de nieuwsgierige koeien en schapen in de sappig groene weides. Sommige blaten uitgebreid terug, anderen kijken me wat meewarig aan.

Tekst & beeld: Marijke Steenbergen | www.mareistverder.com

Trekvogelpad

Ik loop het 414 kilometer lange Trekvogelpad; een lange-afstandswandelpad dwars door vele natuurgebieden die Nederland rijk is. Het Trekvogelpad start in Bergen aan Zee en eindigt in Enschede: een soort Pieterpad overdwars. Vandaag loop ik de 25 kilometer lange etappe 21, die me van het Achterhoekse Eibergen naar het Twentse Buurserzand leidt.

Mallumse Molen bij Eibergen

Ik ben nog maar net onderweg als ik aankom bij de Mallumse Molen; een korenmolen die wordt aangedreven door water uit de rivier de Berkel. Deze historische molen, die dateert uit de 15^e eeuw, is elke zaterdagmiddag geopend. Het rad draait en ook de 18^e-eeuwse sluis die er tegenover ligt is nog steeds in bedrijf. Het Muldershuis; een van oorsprong Saksische boerderij uit 1753 is nu een restaurant met een groot terras aan de oever van de Berkel. De gezellige tafeltjes en stoeltjes zien er uitnodigend uit, maar ik loop toch maar door. Het is nog te vroeg voor koffie of lunch en ik moet nog een heel stuk verder vandaag.

De Berkel

Het pad volgt hierna lange tijd de loop van de Berkel, een riviertje dat vanuit Duitsland door de Achterhoek stroomt, om uiteindelijk bij Zutphen in de IJssel uit te monden. Tijdens de jaren ’60 is het gebied sterk gekanaliseerd, maar de laatste jaren krijgt de natuur hier steeds meer de ruimte. Dat zie ik ook terwijl ik langs de oevers van de Berkel kilometers maak. Brede rietkragen markeren het water en aan de overkant groeien wilgen en populieren. In de volle zon sjouw ik lekker door het gras en het lijkt alsof er geen einde aan komt. Het water rimpelt, de meerkoeten kwaken en de wind zorgt voor een koel briesje. Ik struin langs de kabbelende rivier tot ik niet verder kan, waarna ik moet afslaan om een andere stroompje te volgen. Deze smalle beek luistert naar de naam ‘Koffiegoot’ en is bezaaid met waterlelies, kroos en witte bloempjes. Wat een rust in dit waterrijke gebied!

Stapstenen van de Kidneypools

Ik volg de wit-rode markering van het Trekvogelpad en kom aan bij waterpark ‘Het Lankheet’, dat iets ten zuiden van Haaksbergen ligt. In dit prachtige bos- en rietlandschap wordt geëxperimenteerd met natuurlijke waterzuivering. Het water uit de Buurser Beek wordt hier door rietbekkens gefilterd van fosfaat en stikstof. Een deel van het gefilterde water wordt gebruikt om kwetsbare gebieden te bevloeien en de rest stroomt terug naar de beek. Ook de KidneyPools, een kunstwerk van de Schotse landschapskunstenaar Jim Buchanan, komen hier tot hun recht. De naam ‘kidney’ (=nier) is niet voor niets gekozen: de nieren hebben immers dezelfde filterende functie in ons lichaam. De niervormige vijvers en stapstenen van de Kidneypools zijn een plaatje om te zien en ik stap er voorzichtig overheen.

Oostendorper Watermolen

Langs het water van de Buurser Beek wandel ik verder tot de ‘dubbele’ Oostendorper Watermolen. Op de linkeroever van beek staat hier namelijk een oliemolen en op de rechteroever een korenmolen. In de oude, knusse boerderij die ernaast ligt, is restaurant de Watermülle gevestigd. Nu is het wél tijd voor een goede lunch. Het huisgemaakte molenbrood is lekker knapperig en het authentieke uitzicht op het waterrad van de Oostendorper Molen maakt het plaatje helemaal compleet.

Haaksbergerveen

Vanuit Haaksbergen wandel ik een paar kilometer over asfaltwegen door een agrarisch landschap. Onderweg begroet ik ze: de blatende schapen, herkauwende koeien en fluitende vogels. Ze wijzen me de weg naar het Haaksbergerveen; een 600 hectare groot hoogveengebied, een type landschap dat in Nederland maar weinig voorkomt. Het drassige landschap bestaat uit riet, heidevelden, bosjes en graslanden. De witte pluizen van het wollegras wuiven in de wind en steken af tegen de donkergrijze wolkenlucht.

Meer weten over Wandelmagazine? Ja graag!

Even later passeer ik een houten bankje. “Rust wat vaker en vergeet niet te genieten” staat er gegraveerd. Dat doe ik dan ook maar. Slokje water, tussendoortje en weer door over een lange lege asfaltweg. Bij de Buurser Beek kom ik twee andere ‘Trekvogelpadwandelaars’ tegen. “Bij de tweede brug linksaf!” krijg ik mee als tip. De Buurser Beek is lang en opnieuw wandel ik over een eindeloos oeverpad.

Buurserzand

Als ik eindelijk mag afslaan, verheug ik me op het Buurserzand. Ik verwacht een kaal stuifzandgebied, maar het Buurserzand blijkt een opvallend ‘nat’ heide- en graslandschap te zijn. In een poeltje geven kikkers een groot kwaakconcert en vieren er hun eigen feestje. Maar hoe verder ik kom, hoe ruiger het landschap wordt. Her en der liggen omgewaaide takken en kale boomstammen staan fier overeind. Hier gaat de natuur gaat haar eigen gang.

Het Buurserzand is het ‘officiële’ eindpunt van deze etappe. Er ligt echter geen overnachtingsadres in de buurt en met het openbaar vervoer is deze plek ook niet makkelijk te bereiken. Ik wandel daarom nog een half uurtje door naar ’t Rutbeek, een grote recreatieplas ten zuiden van Enschede. Daar ligt mijn Airbnb-huisje voor vannacht. Ik sluit de etappe af, zeg de koeien vaarwel en kijk terug op een verrassend veelzijdige wandeldag door de Achterhoek en Twente.

Wil je Trekvogelpad Etappe 21 in 2 dagen wandelen?

• Je kunt deze etappe heel makkelijk opsplitsen in twee dagen. Op dag 1 wandel je dan van Eibergen naar Haaksbergen. In beide plaatsen kun je gebruik maken van het openbaar vervoer. Op dag 2 wandel je van Haaksbergen naar ’t Rutbeek. Vanaf ’t Rutbeek kun je met de bus naar Enschede.
• Als je de etappes wilt wandelen met een overnachting, dan kan dat in de buurt van Haaksbergen. Hotel de Watermülle ligt op een prachtig plekje op de route en je kan er ook nog eens heerlijk eten.

Over de auteur

Marijke Steenbergen is parttime tekstschrijver en reist normaal gesproken de hele wereld over. Met gezin, vriendin(nen) of alleen. Maar nu even niet. Nu gaat ze in Nederland op zoek naar bijzondere plaatsen die vaak net even anders zijn, zoals de Klompenpaden in Utrecht en Gelderland. “Ik deel graag mijn verhalen en hoop anderen te inspireren”. Haar reisavonturen en (wandel)tips vind je op www.mareistverder.com

Bekijk ook deze items