Training wandelcoaching: een cursus over wandelen en dolen
Wandelen heb ik al op vele manieren gedaan, maar wat me opviel is dat praten tijdens wandelingen mensen vaak makkelijker afgaat dan een gesprek zittend op een kantoor. Hier wilde ik iets mee doen. Mijn werk in de gezondheidszorg (maar ook wie ik wil zijn hierin), mijn nieuwsgierigheid naar het belang van goed ademen en mijn liefde voor wandelen, maakte dat ik daarom besloot een 3-daagse training wandelcoaching te doen.
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
De training was niet zomaar een wandelcoach opleiding maar een training waarbij je leert coachen volgens de MR (Mindful run) methode. Deze is ontwikkeld door mindfulrun. Martijn Mensink, de eigenaar hiervan, gaf de training samen met zijn vrouw Dianne Schutmaat. Bij deze methode maken ze gebruik van een combinatie van mindfulness, ademhalingstechnieken en bewegen. Het is een proces van bewustwording van lichaam en geest; de reis van je hoofd naar je hart met als brug de neusademhaling. Dit proces kan je in gang zetten door te bewegen/wandelen, waardoor het praten makkelijker gaat. Ik was in eerste instantie nogal sceptisch ten opzichte van mindfulness en vond het maar een rage. Mijn liefde voor wandelen en een aanbeveling van een oud-collega trokken mij echter over de streep.
Ademhalen: door de neus of mond?
Tijdens de training werd er speciale aandacht aan de ademhaling besteed. We deden verschillende oefeningen buiten in het park en ik ervaarde zelf ook dat ik met neusademhaling verder kwam dan via mijn mond. Ik merkte het aan de afstand die ik af kon leggen, maar ook aan mijn lijf. Door de mond ademhalen geeft al snel een gevoel van stress, omdat het er ook voor bedoeld is. Je hele lichaam schiet dan in ‘stress-stand’ en dat voel je. Hoge ademhaling, sneller moe en sneller benauwd. Als je je mond daarentegen dicht houdt tijdens het ademen, word je ook automatisch rustiger en kan je langer door. Het loont dan ook de moeite om je hier eens in te verdiepen en het eens uit te proberen.
Wat ik tijdens de wandelcoaching leerde, is dat onze mond bedoeld is om te eten en te praten, en voor ademen alleen in nood. De neus heeft filterhaartjes en is daarom wel in de eerste plaats bedoeld om te ademen. Het filtert de lucht die je inademt en houdt zo ‘ongenode gasten’ buiten de deur. Door je neus ademen brengt ook rust in je ademhaling, omdat de opening kleiner is en het ademen daardoor langer duurt. Hierdoor heeft je lijf meer tijd om zuurstof op te nemen uit elke ademhaling, waardoor je uithoudingsvermogen groter wordt. Het zorgt zo dus voor meer energie en dus ben je minder snel vermoeid.
Buiten zijn als leerschool
De training was vooral buiten, in een heel mooi park. We deden oefeningen en werden alert gemaakt op alles wat om ons heen is. Een boom die stevig staat, een watertje dat stroomt, allerlei mensen die voorbijlopen (allen met hun eigen leven) en een blaadje dat valt. Op deze manier gebruikten we al onze zintuigen en werden deze geprikkeld, omdat je zo bewust wordt van wat je zintuigen waarnemen. Daarnaast prikkelt het je geest, omdat het tevens een metafoor kan zijn van wat je meemaakt of waar je staat in het leven. Van het watertje kun je bijvoorbeeld leren dat je gevoel moet laten gaan (in plaats van te proberen om het vast te houden), terwijl je van een boom leert dat je wortels goed gevoed moeten worden zodat je sterk staat en niet snel omwaait. Dit was gelijk ook een metafoor om je alert te maken op je eigen gevoel.
Meer weten over Wandelmagazine? Klik hier!
Dit verschilt sterk van hoe we het normaal gesproken leren. Van jongs af aan word je immers al volgestopt met kennis uit boeken en word je verteld hoe het zit. Het is info van anderen. In eerdere blogs heb ik weleens verteld dat de natuur als een spiegel is en zo is het ook. De ervaringen die ik leer in de natuur blijven mij veel langer bij dan de tekst uit een studieboek. In de natuur is het namelijk jouw bevindingen die je ervaart, en niet die van een ander. Niet voor niks hebben veel spreekwoorden en gezegden betrekking op de natuur. De natuur laat zich echter weinig zeggen en volgt gewoon haar eigen weg zonder oordeel van anderen of zichzelf. Het is de ideale leerschool voor ons. Als kind had ik dan ook beter een poster van de natuur op mijn kamer kunnen hebben in plaats van een popidool. De natuur geeft me immers levenslessen, veel meer dan een idool ooit kan doen, omdat het zonder oordeel is.
Wandelen of dolen
Een belangrijke les, wellicht de belangrijkste voor mij, deed ik op bij een labyrint vol met bloeiende bloemen. Prachtig, zo midden in Arnhem. Te midden van deze bloemen, kregen we te horen dat kennis ook ballast kan zijn. ‘Hoe dan?’, dacht ik, want onze maatschappij is ingericht op kennis. Het niveau van je opleiding bepaalt vaak de hoogte van je salaris. Hoewel ik dat nooit heb gesnapt, zag ik daardoor ook geen andere optie dan ook maar kennis te vergaren.
Tijdens de cursus leerde ik echter een ander perspectief hierop kennen. Volgens onze coach heeft kennis namelijk alleen nut als je het gaat voelen en ervaren, zodat je weet dat het waar is. Doe je dat niet, dan blijft het als ballast in je hoofd en ga je uit je hart. Doordat ik zelf nu aan het begin sta van mijn midlife (of hoe je het ook maar wil noemen), herkende ik dit wel. De laatste paar jaren zat ik ook steeds meer in de knoop met mij gedachten, omdat ik niet de tijd nam de kennis te doorleven. Zo verwijderde ik mij ook van mezelf, omdat de balans wegebde tussen hoofd en hart.
We stonden daar bij het labyrint en we kregen de opdracht hier gewoon doorheen te lopen, puur om te ervaren wat dit doet en te letten op onze neusademhaling. Ik merkte dat dit anders is dan een doolhof omdat ik niet hoefde te zoeken naar de uitgang. Gevoelsmatig merkte ik dat ook, want lopen in een doolhof maakt mij altijd onrustig, omdat ik zoek naar de juiste paadjes en toch zo snel mogelijk bij de uitgang wil komen. Nu hoefde ik echter alleen maar te lopen en mijn pad te volgen.
Je kunt je vast voorstellen dat ik hier heel rustig van werd en het een metafoor is van mijn leven. Met als les: ‘Zoek niet langer vol haast en chaos, maar volg rustig en bewust je pad hier en nu’. Met andere woorden: ga wandelen en dool niet langer, maar leer van wat de dag je brengt. Mijn advies is dan ook om meer met je zintuigen aan te lopen, met een andere blik naar de natuur te kijken en op je ademhaling te letten, want dat gaat je hoe dan ook iets positiefs opleveren. Veel wandelplezier!
Over de auteur
Jeltsje de Vries wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Sinds 2020 is ze aan het trainen voor de Elfsteden wandeltocht, die helaas dit jaar opnieuw niet doorgaat. Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen op doet. Binnenkort zullen er via social media of deze website meerdere blogs van haar te volgen zijn.
