Stilstaan bij… Klompenpaden
Na de Walk of Wisdom wilde ik graag weer een langeafstandswandeling gaan lopen. Omdat het nog voorjaar was en erg frisjes om in een tent te slapen, besloot ik iets anders uit te proberen. Na een tijdje zoeken naar gemarkeerde paden, kwam ik uit bij de klompenpaden. Deze wandelingen beloofden mij weinig asfalt, en bovendien was er een duidelijke website met een overzicht van de routes. Er zijn veel losse wandelingen, dus het was even zoeken naar een plek van waaruit ik meerdere wandelingen kon doen. Uiteindelijk vond ik gelukkig zo’n locatie, in de buurt van Rhenen
Tekst & beeld: Simone Venderbosch
Een meerdaagse lopen vanuit één centrale plek had ik nog nooit gedaan en eerlijk gezegd leek het me minder avontuurlijk. Ik dacht niet dat het wandelen vanuit een vaste plek, zonder zware bagage op de rug en zonder te weten waar je die avond terecht zou komen, me hetzelfde vrije gevoel zou geven als mijn eerdere wandelingen. Maar ik was ook wel nieuwsgierig hoe ik het dan wel zou ervaren.
Uitvalsbasis
Ik vond een leuke uitvalsbasis: een schaftkeet die op een trekkersveldje stond. Want na een dag buiten, wil ik het liefst buiten blijven. Ik wil (‘flep flep, flep’) op slippers over het gras naar het washok. Om vervolgens naar een plastic douchehokje te gaan en met je ogen dicht en shampoo in je haar naar het knopje van de douche zoeken. En dan tijdens het douchen maar hopen dat de shampoo van de buurman niet jouw kant op stroomt, terwijl jij je op één been probeert aan te kleden, waarbij de sokken uit je plastic tas op de natte vloer vallen als je je handdoek onderuit de zak haalt. Dat dus. Lekker. De camping met schaftkeet die ik uitzocht, was hiervoor een goed alternatief.
Eenmaal aangekomen blijkt dat de camping inderdaad zoals verwacht erg idyllisch is. Door de wind hoor je het verkeer op de nabijgelegen weg wel érg goed. Maar ja, je kunt niet alles hebben. Daarentegen is de keet luxer dan verwacht. Er was namelijk een waterkoker, een lamp én een stopcontact! Als ik klaar ben met installeren, ga ik dan ook trots water halen met mijn waterkoker. Een fietser/fiets-ster/fietsster (?) – een vrouwelijke fietser in ieder geval – op m’n veldje is druk met inpakken en ik vraag of ze ook van mijn luxe gebruik wil maken. Ze hoeft geen heet water, maar heeft wel zin in een kletspraatje. We kletsen gezellig een tijdje door en wisselen nog wat lichtgewicht kampeertips uit. En dan maak ik mij op voor een eerste wandeling naar Rhenen.
In een wandel-trance
Tegen de tijd dat ik vertrek, is het warm en miezert het. Het mooie van wandelen is dat je alle tijd hebt om rustig het weer te observeren. Alles gaat traag aan je voorbij en dus heb je ook aandacht voor je omgeving. Ik zie mooie wolken en daarachter flarden blauw.
Vandaag ben ik vriendjes met de dijk en voel ik me gewoon ontroerd, omdat alles goed is. Dit is waarom ik wandel. Ik kom helemaal tot rust, strijk neer en geef me over. De zon schijnt en de wind houdt me op de juiste temperatuur. De natuur is mooi, de schaapjes blaten. Ik hoef niet op de route te letten, alleen de dijk volgen volstaat. Wat een rust! Ik kom in een meditatieve toestand, een soort ‘wandel-trance’. Mijn verstand gaat langzaam op nul, en in plaats daarvan zet ik al mijn zintuigen op scherp. Een tijd lang ben ik helemaal in het hier en nu. Ik hoor en ik zie; de wind, de zon, de vogels, het groen, het water en de blauwe lucht.
Genieten van het pontje
Bij het pontje aangekomen, ga ik eerst even lekker op het terrasje zitten en genieten van de rustige reuring van het pontje, dat steeds opnieuw heen en weer gaat. Ik heb een mooi plekje op het terras. Na een tijdje vindt de ober volgens mij echter dat ik voor 1 cappuccino niet zo lang dit plekje bezet mag houden. Ik voel de druk en vertrek. Het natuurgebied aan de overkant is lekker natuurlijk. Prompt loop ik tussen de paarden, op aanraak afstand. De dieren zijn gelukkig heel zen, net als de rest hier. Aan het einde is een Panorama Restaurant en ik besluit toch maar weer gebruik te maken van deze faciliteit. Dit is de laatste aangegeven ‘pauze-locatie’ van de wandeling, dus zoek ik een mooi plekje op het terras, en geniet van de soep en het uitzicht.
Geluk met het weer
De klompenpaden zijn goed aangegeven. Na het rondje op de Grebbeberg, loop ik 241 treden naar beneden loop ik via het gele gravel pad langs het water terug naar Rhenen. De weg terug lijkt echter wel heel erg lang. In de verte zie ik een regenbui. Het is een mooi gezicht, totdat ik me besef dat ik daar naartoe moet. Maar de weergoden zijn me goed gezind en de buien trekken weg.
Bij thuiskomst blijkt dat ik nog geen buren heb. De zon is weggetrokken en buien lonken, dus ik kan niet met mijn slaapzak op het gras gaan liggen ontspannen. Ik kan wel koken, dus loop ik naar het ‘douche-wc-afwas-koelkast hok’. Hier pak ik al mijn boodschappen. Vervolgens neem ik uit het naastgelegen hokje walnotenolie en appel-perensap mee en ga ik koken. Met een lekker muziekje op de achtergrond, begin ik helemaal in mijn nopjes te kokkerellen op mijn 1 pits gasstelletje. Ik word meteen enthousiast van mijn gerecht. En lékker dat het was! Echt super smullen na zo’n dag wandelen! Ik ben trots op mezelf.
Volgende route
De volgende meerdaagse wandeling met volledige bepakking, liep ik een paar maanden later. Het Krijtlandpand voerde mij in de hitte over het mooie Limburgse landschap. Hoe dat was, kun je de volgende keer lezen in Stilstaan bij… Het Krijtlandpad.
Even voorstellen:
Ik ben Simone Venderbosch
Ik houd van wandelen, in m’n eentje. Ik wandel enkel gemarkeerde routes en het liefst die met een boekje. Uren, dagen, weekendjes of weken. Mét of zonder tent. Overgave, vertrouwen, vrijheid, rust, verstilling, de natuur en de elementen staan voor mij centraal tijdens het wandelen. Mijn verhalen beschrijven de ervaringen die ik opdoe, mijn gestuntel, de moeilijke, gênante en de euforische momenten. Het ene moment beschouwend, dan weer met een korreltje zout. Gewoon zoals ik ben.
