Stilstaan bij… Het Hilligenpad
Na vele etappes van het Pieterpad, begon het solo–wandelen me te lonken. Hoe zou het zijn om helemaal in je eentje te gaan wandelen? In je eigen tempo te lopen, je eigen beslissingen te maken, in je eentje door moeilijke momenten te gaan, oplossingen te zoeken en alleen op een terrasje te zitten? Ik besloot om niet zomaar te gaan lopen, maar toe te werken aan mijn eerste meerdaagse, mijn eerste pelgrimage. Als voorbereiding hierop, ging ik oefenweekendjes lopen, waarbij ik het spits afbeet met het Hilligenpad.
Tekst & beeld: Simone Venderbosch
De keuze voor het Hilligenpad kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Ik kreeg het boekje namelijk voor mijn verjaardag cadeau van een vriendin. Er werd me een wandeling met bezinningspunten, (bij)geloof en landschap beloofd. Ik houd van wandelen met een extraatje. Hierbij vind ik het belangrijk om me onderweg te kunnen bezinnen op iets en rituelen te doen om dit te bekrachtigen. Het Hilligenpad sprak mij dus wel aan. En zo ging ik tijdens een mooi pinksterweekend op pad naar Twente.
Voor het eerst met de tent wandelen
Voor het eerst lopen met tent en volledige bepakking is best een beproeving als je het niet gewend bent. Het gewicht van je rugzak vertraagt je en vraagt veel meer van je lichaam. Omdat ik ook nog niet zeker wist of ik hierna vaker alleen ging wandelen, had ik ook nog niet geïnvesteerd in een goede rugzak. Dit is echt niet aan te raden! Investeren in een passende rugzak, maakt het wandelen zó veel comfortabeler! Echt doen dus! De eerste nacht in mijn tent op een dun slaapmatje, was best even wennen. Ik kon mijn draai eerst niet goed vinden, had het koud en mijn lijf deed zeer. Pijnstillers en een kruik horen sindsdien bij mijn basisuitrusting.
Genieten
Na de allereerste nacht in mijn tentje, begon mijn tweede wandeldag met een verzorgd ontbijt van de camping. Nieuwsgierig en uitgelaten, ga ik daarna weer op pad. Het belooft een heerlijke dag te worden, het is heerlijk buiten. Wat een rust! Ik glunder en het raakt me weer als ik in het bos loop. Ik beleef alles intens vandaag en daarvoor ben ik zó dankbaar. Dit gevoel miste ik hiervoor een beetje, maar nu is het er weer, en dat voelt zo goed. Iets verderop loopt een parfumwolk in witte gympen voorbij. “Och mevrouw, geniet u ook zo? Ziet u ook die dansende schaduwen op het pad, dat ene dwarrelende blaadje, hoor je de vogels, ziet u de kleine paarse bloempjes, voelt u de zachte wind langs je gezicht aaien, hoor je de stilte? Ik hoop het zo voor u, ik wens u dat gelukzalige gevoel ook toe op uw pad. Fijne dag mevrouw!”
Ik ben toch wel blij dat ik mijn stoeltje heb ingepakt, want daar zit ik even later dan, aan de rand van het weiland bij de koeien. Beter dan dit kan het toch niet zijn? Wat ontspannen en wat een genieten is dit! Kon je dit gevoel maar bewaren voor later, als het een keer wat minder gaat.
Drummen in the middle of nowhere
Na 15 km is er een alleraardigst rustpunt met toilet en aardige mensen. Na de koffie, een gezellig praatje en een gevulde waterfles, ga ik weer op weg. Dan komt er een stuk van het Hilligenpad dat zelfs mij te rustig af is. Geen kip te bekennen.
Na een tijd ben ik té lang alleen, moet ik stukken asfalt in de brandende zon lopen en zie ik het even niet meer zitten. Ik loop ook prompt verkeerd. Al staande laat ik mijn rugzak op een paal rusten, eet ik een lauwe komkommer en praat ik even met het thuisfront. Hierna besluit ik dat ik muziek wil luisteren, wat eigenlijk tegen mijn principes ingaat. Maar daar loop ik even later, in the middle of nowhere met m’n oordopjes in. Ik zing en ik drum in de lucht en het kan me niks schelen. Het helpt. Even verderop is een pad waar bijna niemand heeft gewandeld, lijkt het.
Je hoofd niet laten hangen
Het Hilligenpad lijkt sowieso niet zo veel belopen. Onderweg heb ik meer dan eens getwijfeld of ik wel of niet op een pad liep. Heel anders dan bij het Pieterpad, waar alles gemaaid en veel belopen is. Een stuk verderop, aan het einde van een rul zandpad, zie ik beschaving tevoorschijn komen. Op het eerste het beste terras in Ootmarsum plof ik neer. Ik laad mijn telefoon op, deel mijn relaas met een lief stel bejaarden en daar ga ik weer. Nog een klein stukje. Wel gek dat ik er nu al 18 km op heb zitten? Dat was niet mijn doel. Na 200 meter kom ik erachter dat dit niet Ootmarsum was, mijn telefoon niet opgeladen is en ik ben vergeten m’n water bij te vullen… Wat stond er nou op het bordje op de wc vanmorgen? Iets in de trant van: Als je tot je nek in de shit zit, moet je niet kop niet laten hangen. Maar de moed zakt me toch in de schoenen.
Bekende gezichten
Ootmarsum lijkt maar niet dichterbij te komen en het is al 6 uur geweest. Auto’s razen achteloos aan mij voorbij, auto’s met mensen die naar huis gaan, die ergens verwacht worden. Ik voel me alleen en ontheemd. Maar de wilskracht neemt het over en ik stap moedig door richting Ootmarsum. In de buurt van Ootmarsum kom ik hele aardige mensen tegen, die ik even later opnieuw ontmoet. “Och, moet je nog helemaal naar Ootmarsum?” “Ja, en dan nog 2 dorpen verder…” Gelukkig vind ik het Hilligenpad weer en ook weer hetzelfde huis als een half uur geleden…
De grens is bereikt
Het is dan inmiddels 7 uur. Tegen die tijd heb ik 23 km gelopen, heeft mijn telefoon 4% batterij over en heb ik nog niet gegeten. Mijn grens is bereikt, ik ben op. Ik bel naar huis en mijn man komt me ophalen. Dit is de enige keer dat ik hulptroepen heb ingeschakeld.
Op de hoogte blijven van het laatste wandelnieuws?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en volg ons op Facebook, dan mis je niks!
Eerste solo-wandeling smaakt naar meer
Hoe meer je wandelt, hoe meer je jouw eigen grenzen leert kennen en je erop leert vertrouwen dat het goed komt. Zo ook die dag. Ik was moe en het voelde toch een beetje als falen dat ik het niet gered had. In mineurstemming ga ik op een terrasje zitten. Maar bij het café hangt een niet te negeren blije energie. Precies wat ik nodig had! De keuken is al dicht, maar bitterballen zijn ook prima nu. Ik zit en ik hoef niks meer. Mijn telefoon mag ik achter de bar opladen en ik kan alleen nog maar zitten en kijken. Ik glimlach en voel me voldaan. Mijn eerste dagen solo-wandelen zijn een feit en het smaakt naar meer!
De volgende keer dan ook een verslag van mijn tweede proefwandelweekend. Dit keer niet in Twente, maar in Gelderland. Stilstaan bij. Het Hanzestedenpad.
Even voorstellen
Mijn naam is Simone Venderbosch. Ik houd van wandelen in mijn eentje. Ik wandel enkel gemarkeerde routes en het liefst die met een boekje. Uren, dagen, weekendjes of weken. Mét of zonder tent. Overgave, vertrouwen, vrijheid, rust, verstilling, de natuur en de elementen staan voor mij centraal tijdens het wandelen. Mijn verhalen beschrijven de ervaringen die ik opdoe, mijn gestuntel, de moeilijke, gênante en de euforische momenten. Het ene moment beschouwend, dan weer met een korreltje zout. Gewoon zoals ik ben.
