Pelgrimstocht door Noord-Spanje: van Santander naar Gijon
Ik houd veel van Spanje en dan vooral van het noorden: het Baskenland, Cantabria en Asturias. Het is er groen, bergachtig en de kust is ruig. Je vindt er lekker eten en symphatieke mensen. Om nog maar te zwijgen van de steden, zoals San Sebastian, Bilbao en Santander. Deze zomer besloot ik een stuk van de Camino del Norte te lopen, mijn derde Camino alweer. Ik koos er hierbij voor om vanaf Santander naar Gijon te lopen, een pelgrimstocht van zo’n 10 dagen. Hieronder volgt een verslag van mijn belevenissen onderweg.
Tekst & beeld: Els Maldoy | www.eatraveliving.webnode.be
Mezelf zie ik als een beetje een aparte pelgrim, aangezien ik onderweg albergues afwissel met hotels of pensions. Ik ben namelijk nogal gevoelig voor geluiden en lawaai. Met tienen in een kamer liggen te slapen is dus niet ideaal. Het voordeel van de albergue is wel dat je nog meer in contact komt met de andere peregrinos en je heel goedkoop kan slapen. Ik vind het dan weer fijn mij te kunnen terugtrekken en even niemand te zien.
Aangekomen in Santander, wandel ik naar mijn slaapplaats voor vanavond. Een klein hotel aan Playa de Sardinero. Een mooi en uitgestrekt strand. Die avond wandel ik nog even langs het strand en check een laatste keer mijn rugzak.
Dag 1: Santander- Boo de Pielagos
Na een eenvoudig ontbijt ben ik er klaar voor. Ik heb zin om onderweg te zijn, nieuwe dingen te ontdekken, in beweging te blijven en op bepaalde momenten af te zien.
Eerst ga ik naar de Kathedraal van Santander, waar ik mijn Credencial oppik. Deze laat ik onderweg steeds afstempelen, waardoor ze achteraf een mooi souvenir zal zijn. De stad uitlopen vind ik altijd een beetje lastig, je wandelt dan even in de buitenwijken en daar is het meestal meer industrieel en minder mooi. De kleine dorpjes, de boerderijen, de stranden zijn fijner. Ik kom geen enkele pelgrim tegen en vraag me af hoe dat komt…
Meer weten over Wandelmagazine? Ja graag!
Tegen 16:00 u. kom ik aan bij de albergue, een mooi blauw huis. Buiten zitten nog wat pelgrims en ik maak kort praatje. Ik heb verschrikkelijke honger en vraag of ik nog ergens iets kan eten. Een kilometer verderop zit een café en ik besluit toch even tot daar te lopen.
Dag 2: Boo de Pielagos- Santilliana del Mar
Het eerste stukje zouden we een halte met de trein moeten gaan, want blijkbaar is het pad hier te gevaarlijk. Met zijn achten nemen we de trein die recht over onze albergue vertrekt. Vandaag is een fijne wandeldag. We passeren kleine boerendorpjes en mooi afwisselend landschappen.
Ik maak kennis met Zusanna uit Tsjechië. Ze vertelt me dat ze ook gestart is in Santander en wat ze thuis zoal doet. Deze gesprekken verlopen heel natuurlijk, je wandelt een stuk samen tot je op een gegeven moment alleen verder gaat. Een andere pelgrim genaamd Carmen legt me alles uit over bitcoins en over de ‘Big Conspiracy’, ik luister maar denk er het mijne van. Zusanna denkt volgens mij hetzelfde en is ervandoor.
Santilliana del Mar is mooi, maar wel toeristisch. Mijn hotel mailde me met de vraag of ik met een gids een gratis rondleiding wil door het stadje. Leek me heel fijn om te doen en goed voor mijn Spaans. De rondleiding was heel boeiend en gids Luis kon echt heel geanimeerd vertellen. In een klein restaurant eet ik een pelgrimsmenu en na een paar bladzijden in mijn boek ga ik slapen.
Dag 3: Santilliana del Mar- Comillias:
Ik vertrek alleen en voel me top vandaag. Zodra ik het stadje uitkom, kom ik in een prachtige omgeving terecht. Heel groen, heuvelachtig met steeds het gerinkel van koeienbellen op de achtergrond. Ik merk al gauw dat het veel klimmen is en soms moet ik echt uitkijken of ik geen markering gemist heb.
Het laatste stuk van de etappe loop ik met Chinese jongen. In Comillias blijken we in dezelfde albergue te logeren. De bedden hebben hier een gordijntje, wat ik wel fijn vind. Ik heb namelijk niet zo graag als mensen mij zien slapen. In de avond loop ik nog even naar het strand en spoel me af in de zee, lig even in de zon en drink een tinto verano.
Dag 4: Comillias- San Vicente de la Barquera:
Geen oog dichtgedaan de afgelopen nacht. Veel snurkers, eentje waarvan ik dacht: die blijft erin.
Ik heb deze ochtend een ticket geboekt voor el Caprichio van Gaudi, de bekende villa. Na een kort bezoek ga ik weer terug naar de Camino, waar ik al snel een hoop moet klimmen. Vaak over smalle paadjes, waar je geen teggenligge koet tegenkomen. Maar so far gaat het goed. Op het laatste stuk wandel ik samen met wat oudere mensen uit Alicante.
Ik kom aan een brug en wandel in de namiddag San Vicente binnen. Hier blijf ik twee nachtjes. Mijn eenvoudig hotel ligt net buiten de stad, maar op de Camino. Ik heb een klein terrasje en een prachtig uitzicht. Ik ben gelukkig. Mijn voeten vertonen daarentegen de eerste blaren en ik ben blij met de rustdag morgen. Ik prik ze door met naald en draad, iets dat ik geleerd heb op mijn eerste Camino.
Dag 6: San Vicente de la Barquera- Puertas de Vidiago
Na een ontspannen vrijde dag, vervolg ik mij weg weer. Kort na mijn eerste klim krijg ik gezelschap van Julien uit Lyon. Ik kom te weten dat Julien jaarlijks al zijn vakantiedagen in één keer opneemt en zes weken de Camino wandelt, en dit al tien jaar lang. Hij is enorm energiek en hij neemt me mee in zijn ritme, waardoor ik even vergeet hoe zwaar het klimmen is. Na een uurtje nemen we afscheid. Ik verbaas mij er nog steeds over hoe uniek en speciaal deze korte ontmoetingen zijn.
Op de middag wordt het echt warm en ik zet de hele route mijn pet op. Ook mijn wandelstok komt vandaag heel goed van pas. Ik neem het kuststuk en moet klimmen over rotsen, soms met echt een diepe afgrond. Maar daar krijg ik ook heel wat voor terug. Afgelegen stranden en alleen maar natuur. De combinatie van strand, bergen en heel veel groen is hier echt prachtig.
Na 32 km kom ik moe aan. Ik heb fijn hotel en ‘s avonds bevelen ze mij restaurantje aan in het piepklein dorpje. Ik eet een heerlijk stuk vlees in een uiterst charmant restaurant.
Dag 7: Puertas de Vidiago- Cuerres
Vandaag wordt het weer een zware dag. Om half 8 ben ik reeds onderweg. Na een paar uur klimmen loop ik over een strandje met gezellige strandtent, waar ik een toiletstop neem en mezelf trakteer op een cola. Ik blijf echter nooit te lang zitten, en na een kwartier ben ik alweer onderweg.
Na een uurtje passeer ik een zwaarbeladen vrouw. Haar naam luidt Rebecca, ze is Duits. Al gauw kom ik te weten dat ze de Camino loopt voor een goed doel, namelijk kinderen die terminaal ziek zijn. Thuis heeft ze zelf gezin, maar ze laat hen zes weken achter om dit doel te verwezenlijken. Mooi vind ik wel, dat ze het wandelen koppelt aan doel.
Even later moeten we een stuk langs een grote weg. Op deze weg lopen vind ik eng, het is een vrij drukke weg. Daarom gebruik ik mijn stok om mijn angst wat weg te nemen. Ik houd hem horizontaal, in de hoop dat de chauffeurs zo hun afstand bewaren, aangezien ze hopelijk niet graag een beschadigde auto krijgen. Na een dik half uur ben ik opgelucht dat ik een gele pijl zie. We slaan een klein weggetje in en zijn terug op onze vertrouwde Camino.
Het wordt een lange dag, tegen het einde ben ik het beu. Mijn playlist geeft me gelukkig wat extra moed en solo stap ik naar mijn eindbestemming voor vandaag. Het hotel is best ok, ik drink nog even iets in de kleine binnenplaats, maak praatje met twee Duitse mannen en eet een broodje.
Ik trek me terug op mijn kamer en na een heerlijke douche en voetinspectie kruip ik in bed.
Dag 8: Cuerres- Colunga
Ik dacht het mooiste gezien te hebben, maar vandaag was prachtig! Om 8 uur vertrokken. Na uur raak ik al lopend aan de praat met Frank uit Namen. Frank was om 3 uur ’s ochtends al aan zijn etappe begonnen, om te ontsnappen aan de snurkers in zijn albergue. Hij vertelt me een heel persoonlijk verhaal, over zijn burnout, scheiding en drankprobleem. Ik luister en merk dat hij aan het huilen is. Hierbij zegt hij dat het hem deugd doet om het te kunnen vertellen. Al wandelend praat een mens vlotter en blijkbaar is het voor sommige gemakkelijker om iets kwijt te kunnen bij een vreemde.
Op de hoogte blijven van het laatste wandelnieuws?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en volg ons op Facebook, dan mis je niks!
Na een paar uur zit de wandeling erop voor Frank en laat ik hem achter in Ribadesella. Het is hier zo mooi, surfstranden in overvloed. Hier moet ik zeker met zoonlief terugkomen. De rest van de dag loop ik solo en geniet daarvan. Veel verlaten strandjes. Om 17:00 u. kom ik aan in Colunga.
Dag 9: Colunga- Amandi
Na een ontbijt vertrok ik met twee pijnlijke voeten. Kort daarna kwam ik de lieve Zussana tegen van het begin van mijn tocht. Grappig, hoe dat je dagen mensen misloopt en ze dan toch onderweg weer tegenkomt. We praten gezellig over ons leven thuis. In Villaviciosa besluit ik samen met Zusanna iets te eten. Het was haar laatste wandeldag. Morgen vliegt ze naar huis. We nemen afscheid en ik wandel verder naar mijn herberg. Die zit in een piepkein dorpje.
De albergue is afgelegen en blijkt een heerlijke plek. Hij ligt naast riviertje, met heel veel bomen. Ik word verwelkomd door Sergio en zijn hond Chica. En voel me dadelijk op mijn plek.
Het is hier zo rustig, peaceful.
Dag 10: Amandi-Gijon
Ook de laatste loodjes zijn nog erg zwaar. Heel warm en heel veel klimmen. Na de eerste berg kom ik een kamergenoot van gisteren tegen. We zitten even neer en praten een beetje. Daarna ga ik verder. Om 17:00 u. kom ik aan in Gijon.
Hier verblijf ik in een heel mooi hostel met zicht op zee. Enige nadel is dat ik mijn kamer deel met drie mannen die volgens mij snurken. Ik ga iets eten in de stad en drink een cider bij mijn pulpo. Achteraf wandel ik nog even rond. Gijon is best ok, wel redelijk druk. Die nacht kreeg ik gelijk en ben ik weggevlucht van het orkest in de kamer om de rest van de nacht op de sofa in de leefruimte door te brengen. Hier word ik dan weer gewekt door dronken mensen die laat thuiskomen. Dat heb je natuurlijk in hostel.
Terug naar Santander
Later die middag neem ik de bus naar Santander. Nadat ik mijn pension heb gevonden neem ik een bootje naar de overkant, een verlaten strand en geniet van de rust. Santander is zo een toffe stad. Die avond bezoek ik Centro do Botin, een museum aan het water, een prachtig gebouw.
Het zit er nu op, de volgende middag vlieg ik naar huis. Ik ben dankbaar en voldaan. Deze Camino was weer helemaal anders dan mijn vorige twee. Maar ik weet dat er nog veel zijn en plannen is al deel van mijn volgende reis.
Over de auteur
Mijn naam is Els Maldoy In het dagelijks leven ben ik leerkracht en schrijf ik persoonlijke reisverhalen. Gepassioneerd door wandelen en de Camino naar Santiago de Compostella, ben ik graag onderweg. Steeds op zoek naar nieuwe leuke plekjes, weg van de massa, tussen de locals met een beperkt budget.
Plekjes die ik graag met jullie deel.
Ondertussen ben ik ook boek aan het schrijven over de Camino.
Je kan me volgen op mijn eigen website en op Instagram: eatravelving.webnode;
Meer wandelen in Spanje?
In het komend nummer van Wandelmagazine zetten wij het Mallorca extra in het zonnetje. Hier bezoeken we de Ruta de Pedra en Sec oftewel Dry Stone Route, een wandelroute over de mooiste delen van het Spaanse eiland. Deze GR221 gaat door de ruige Serra de Tramuntana-bergketen en voert door prachtige natuur en langs dorpjes waar de tijd heeft stil gestaan. Maar het terrein en de uitdagende omstandigheden maken ook dat er gevaren voor de wandelaar op de loer liggen…Lees er alles over in het sptembernummer van Wandelmagazine!
