terug

Pelgrimeren: ‘Walk And Don’t Look Back’

Met ons besluit naar Santiago de Compostella te gaan pelgrimeren, richtten we onze blik onomkeerbaar op de toekomst. Je wandelt immers altijd vooruit. We hebben het onderweg, uit verveling, wel een keertje achterstevoren geprobeerd maar dat was geen succes. Blijven lopen en niet omkijken dus, maar wel op een manier dat je overal bij kunt stilstaan. Letterlijk en figuurlijk.

Tekst & beeld: Jordi Ramon

Kaart van de route

Eén van de vele voordelen van wandelen

Zoals ik in mijn vorige blog schreef, hadden we nogal wat achter de kiezen toen we op pelgrimstocht gingen. Onderweg bleek dat je al wandelend beter kunt relativeren dat op wat voor manier ook. Ook schreef ik over “Shinrin-Yoku”, de Japanse filosofie dat wandelen onder andere je concentratie verhoogt. Deze, en alle andere ontelbare, voordelen van wandelen hielpen ons op weg.

Een bekende valkuil is dat je wanneer je in een crisissituatie zit, je snel geneigd kan zijn om te zwelgen in zelfmedelijden. Hierdoor blijf je vervolgens in cirkels rondlopen. Maar al wandelend niets van dat alles; “You gotta walk and don’t look back”. Omkijken mag, maar voorruit kijken werkt beter. Ook in dit geval weer letterlijk en figuurlijk.

Tijd voor creativiteit

Naast omkijken en voorruit kijken kun je ook ongekend goed om je heen kijken wanneer je onderweg bent. Hier kunnen wij uit eigen ervaring over meepraten: nadat we in Santiago de Compostella waren aangekomen, half juni 2020, zijn we door gevlogen naar Barcelona. Wij wonen nu 45 minuten ten zuiden van Barcelona in een meer dan riante villa waar we fungeren als beheerders. Dit kwam al wandelend op ons pad. Het had niet anders kunnen gebeuren dan zo.
Zoals gezegd hadden we nogal wat meegemaakt. Samen hebben we er honderden kilometers reflectie op zitten. Onderweg heb je weinig aardse zaken om je druk over te maken. Eten en aankomen op je slaapplek zijn er twee (zeker met die stomme avondklok), maar heel veel meer zijn het er niet. Ruimte in je hoofd dus. En dat resulteerde bij ons in hele creatieve momenten!

De volgende stap

Al lopende los je zaken op. Dat geeft rust. Die rust geeft ruimte, en die ruimte ga je automatisch benutten. Nu zijn we altijd vrij ondernemend geweest, maar wanneer je in de welbekende rat-race zit, dan neig je al snel om oplossingen in dezelfde ‘cirkel’ te zoeken waarin je al zolang rond rent. Maar wanneer je aan het lopen bent, heb je alle tijd om om je heen te kijken. Daardoor zie je dingen waar je anders voorbij zou zijn geraasd.

Al lopende besloten we dat we in Spanje wilden blijven. We plaatsten een oproep op Facebook dat we open stonden voor nagenoeg alles. Twee dagen later kregen we een bericht van iemand die via-via op onze oproep reageerde. Een Nederlands stel met een villa in Cunit aan de Middellandse Zee zocht een koppel om op hun huis te passen. Het huis wordt verhuurd aan groepen, en ze hadden iemand nodig die het huis bewoond hield en kon helpen wanneer bijvoorbeeld de stroom uitvalt of de waterdruk wegvalt. Iets wat niet heel erg bijzonder is in Spanje. Een videobelletje van een uur verder, en voilà, we hadden een huis in Spanje! Met zwembad, paarden, een moestuin én een buitenbar. Kortom; we zagen alweer uit naar de volgende stap!

Nog een klein stukje

We hadden dus een plan. Maar wel eentje waar we voorafgaand aan onze tocht natuurlijk nooit rekening mee hadden gehouden. We moesten dus opeens vóór een bepaalde datum in Santiago aankomen, want we hadden een dag afgesproken om in Cunit te beginnen. En zoals altijd heeft elk voordeel ook z’n nadeel; opeens moesten we ons voorbereiden op het einde van een wandeltocht die op dat moment al bijna twee maanden duurde, en die voor ons eigenlijk wel eeuwig door mocht gaan. Wandelen werkt verslavend. Daar waren we ondertussen wel achter gekomen!

We planden onze tocht verder met de beoogde einddatum als einddoel. Waar we echter geen rekening mee hadden gehouden, was dat we in een cadans terecht zouden komen waarin we bijna als vanzelf zouden gaan lopen. Met de dag gingen we makkelijker lopen. Zelfs met onze rugzakken die naar de geldende maatstaven tamelijk zwaar waren: 12 en 22 kilo, op een lichaamsgewicht van respectievelijk 60 en 90 kilo. Tijdens onze voorbereiding hadden we niet alles helemaal goed doorgenomen! Maar goed, na bijna 700 kilometer door de Pyreneeën te hebben gelopen met deze bepakking, was het in Spanje een “Walk in the park!” Dit resulteerde in een snellere aankomst dan gepland, en onze vlucht zou pas vier dagen later vertrekken. Dat was een meevaller. Tijd voor nog een klein stukje!

Een echt einde

Santiago de Compostella is leuk, maar wanneer je (zoals wij) twee en een halve maand nagenoeg alleen hebt gelopen dan is het wel een hele drukke plek. En een beetje te toeristisch naar onze smaak. We snakten al snel naar twee dingen; wandelen en rust. Al die mensen en souvenirwinkeltjes hadden een vreemde uitwerking op ons; enerzijds waren we enorm trots dat we na 1.600 kilometer in Santiago waren aangekomen, maar anderzijds was de eindbestemming zelf een beetje teleurstellend. Gelukkig hadden we Finisterre nog, het einde van de wereld! Tijd voor het echte einde!

Uitlopen

We pakten de bus naar Muxia en vandaar zijn we naar Kaap Finisterre gaan lopen. Dat was een gouden keuze. De laatste twee etappes naar Santiago liepen via de Franse route, wat de meest populaire route is. Wij hadden daarvoor de Noordelijke kustroute gelopen, waar we maar zelden iemand zagen. In de maand die we over de Pyreneeën hebben gedaan waren we zelfs maar één wandelaar tegengekomen. Servi, een Nederlander uit Valkenswaard die daar ook was gestart. Een pelgrim van het zuiverste water dus! Maar over hem meer in een latere blog.

Maar goed, die laatste twee etappes waren zó druk, dat waren wij helemaal niet gewend. Het leek Disneyland wel. Zo wilden we de Camino niet afsluiten. Sowieso waren we de laatste etappe al om vijf uur ’s ochtends gestart (met een zaklamp in de hand) om er zeker van te zijn dat we niemand zouden tegenkomen, maar we voelden dat we nog één echte stille etappe moesten lopen. Dat werd ie van Muxia naar Fisterra dus. Het was de afsluiter waar we op gehoopt hadden. Een schitterende tocht van 35 kilometer, zonder ook maar iemand te zien en in de verzengende Spaanse hitte. We waren gesloopt maar voldaan; nu konden we naar onze volgende uitdaging. We kijken niet terug, maar blijven lopen. Terugdenken doen we wel vaak. En dan lopen we onze Camino in gedachten gewoon nog een keer! Misschien toch een beetje terugkijken bij nader inzien…


Bekijk ook deze items