Afgelopen maandag was het Blue Monday. De meest deprimerende dag van het jaar aldus een (overigens veel bekritiseerd) onderzoek. Daar zit op zich wel iets in: de dagen zijn nog donker, de feestdagen achter de rug en de vakanties nog ver weg. Dat is een mix van ingrediënten waarmee het zomaar de meest deprimerende dag van het jaar kan zijn en dat is dan ook waar het onderzoek zich op baseert. De optimist in mij zegt echter dat het juist fijn is dat deze dag zo vroeg in het jaar is, want de rest van het jaar kan dan alleen maar beter worden. Met die insteek begon ik op de zaterdag voorafgaand aan deprimaandag aan een mooie wandeling, in de Harderwijkse bossen. Deels met mijn club en deels alleen.
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
Feeling blue
Deze zaterdagmorgen startte echter niet zo zonnig als ik had gehoopt. De lucht was erg vochtig en geheel grijs, wat zorgde voor de typisch Nederlandse waterkou. Zo’n dag dat je het liefst in je warme huisje blijft en triest wordt bij een blik naar buiten. De lichtpuntjes, waar ik vorige maand over schreef, zijn moeilijk vindbaar. Een blue day dus. Zo was ik ook opgestaan, waardoor ik me moest haasten om op tijd te zijn. Toen ik aankwam was de eerste briefing al geweest en maakte men net aanstalten om weg te gaan. Het was wel te merken dat we de dag daarvoor een ‘enigszins’ positieve persconferentie (met versoepelingen van de lockdown) hadden gehoord, want er waren veel mensen gekomen om mee te wandelen, ondanks het sombere weer. Ik werd even bijgepraat en sloot netjes achteraan op gepaste afstand.
Bosgeluiden
We maakten een mooie wandeling over spannende, smalle paadjes en af en toe even wat klimmen. Het bos straalde een mystieke sfeer uit door de hoge luchtvochtigheid. Alles was licht grijs en af en toe viel er een druppel op je neus. Het wild was nergens te zien, want zo’n grote groep vrouwen maakt te veel lawaai, maar ze hadden wel hun sporen nagelaten.
Meer weten over Wandelmagazine? Klik hier!
Onderweg zagen we veel groen en nog een paar zwammen op een boomstam. De merels en de spechten hoorde je soms om je heen lawaai maken en af en toe werden we opgeschrikt door een bel of een roep van een groep mountainbikers die ons vervolgens voorbij vlogen.
Vieren onder de bomen
Na ruim anderhalf uur waren we weer klaar en werden we nog getrakteerd op koffie en een koekje door iemand die jarig was geweest. Omdat ik van tevoren al besloten had om nog een lus van anderhalf uur te maken, besloot ik nu om met het lekkers wat extra energie bij te tanken. Leuk om weer even bij elkaar te zijn in de frisse lucht. We genoten van de gezelligheid en warmden onze handen aan de hete koffie. Vervolgens ging de rest richting huis en vervolgde ik mijn weg in het bos. Ik moest me wel weer even warmlopen want mijn handen waren behoorlijk koud geworden tijdens het stilzitten.
Van een blauwe naar groene dag
Dit was meteen mijn eerste wat langere trainingsrondje in het nieuwe jaar. Als 2022 dan toch eindelijk het jaar wordt van de 11-steden wandeltocht, dan is het nu wel tijd om alvast te trainen. In stilte liep ik dus nu mijn eigen rondje. Automatisch ga je meer om je heen kijken en ik genoot van alle kleuren om mij heen. De beukenblaadjes die soms nog aan de bomen hingen, het mos op de stammen, de zwammetjes en een bonte specht die ik zie hameren in een dode boom. “Hoezo depri maandag?”, dacht ik. Van Blue Monday kun je prima een groene maandag maken, want elke dag kan groen zijn.
Boost je groen!
Ik ging kriskras door het bos en vond op een gegeven moment een mooi bankje om even te pauzeren, vlakbij een van de vele grafheuvels van de regio. Mijn plastic tasje spreidde ik op de bank zodat ik droog kon zitten, en ik genoot van mijn broodje en warme gemberthee. Lang kon ik niet zitten gezien de kou, dus zodra ik mijn boterham achter de kiezen had, ging ik weer verder. Het voelde best goed om zo weer even te wandelen in het bos. Ik kan daar echt van opladen om een dag te zwerven door de natuur. Het geeft rust in mijn hoofd, energie in mijn lijf en het maakt me weer blij. In deze dagen van lockdown en onzekerheden, kun je snel in een bubbel schieten en in je sombere gedachten blijven hangen. Wandelen in de natuur is volgens mij dan het beste medicijn. Laten we ons elke dag een groene booster gunnen en de frisse lucht opsnuiven die de natuur ons geeft. Veel wandelplezier en alle goeds in 2022!
Over de auteur
Jeltsje de Vries wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Sinds 2020 is ze aan het trainen voor de Elfstedenwandeltocht, die helaas dit jaar opnieuw niet doorgaat. Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen op doet. Binnenkort zullen er via social media of deze website meerdere blogs van haar te volgen zijn.
