Tijdens een training op het werk werd ons de vraag gesteld wat je lichtpuntje is. In deze donkere dagen voor kerst en oud en nieuw hebben we allemaal lichtpuntjes nodig. Het is in deze tijd van het jaar immers extra zwaar om jezelf te motiveren. Nu de bijna lichtgevende bladeren van de herfst weer weg zijn, vind ook ik het lastig om me naar buiten te begeven in het gure en koude weer. Toch ga ik, omdat ik weet dat het wandelen mij ook altijd een vonkje geeft. En dat heb ik nodig, zeker als ik weer een blog ga schrijven. Een blog over een stiltewandeling, op zoek naar inspiratie uit de natuur.
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
Neem de rust
Op een druilerige middag ging ik op pad. Hoewel het best koud was buiten liep ik zonder handschoenen. Handschoenen doe ik nooit aan, uit principe en omdat die altijd na een half uur wandelen warm zijn. Nu zag ik dat twee vingers wat blauw werden en tikte ik mijn vingers een paar keer tegen mijn duim, wat gelijk hielp. Eenmaal bij het Harderwijkse bos was ik alweer warm.
Meer weten over Wandelmagazine? Klik hier!
In alle rust liep ik tussen de kale bomen, luisterend naar inspiratie. De training met de lichtpuntjes had ik nog in mijn hoofd. Onderweg zag ik echter dat de natuur mij andere dingen liet zien. Ik zag een bankje om te zitten, een hek met een bordje erop met de tekst: ‘hek sluiten s.v.p.’ en bomen zonder bladeren. Bovendien maakten de herfstbladeren geen muziek meer onder mijn voeten, ze lagen half verteerd op het pad. Ik probeerde de lichtpuntjes los te laten, maar als het eenmaal in je hoofd zit gaat dat lastig. Ik stopte even en schonk voor mezelf een kopje warme gemberthee in. Onderwijl nam ik de omgeving bewust in me op. Op een enkele vogel na, was het rustig in het bos en het oogde somber en donker. Tegelijkertijd voelde ik mezelf afkoelen ondanks de warme thee. De gedachte aan de lichtpuntjes was uit mijn hoofd, door de bewuste focus op het hier en nu.
Suddertijd
Mijn thermosflesje ging terug in mijn tas en ik liep verder. Al wandelend bedacht ik mij dat het vooral tijd is voor rust, nu de winter bijna begint. Tijd om te mijmeren in het bos en je te warmen bij een knisperend vuurtje of onder een dekentje op de bank. Een vriendin die zich specialiseert in het verbinden van mensen met de natuur, leerde me al dat het goed is om ons te verhouden tot de seizoenen en daarom geen belangrijke keuzes te maken in de winter. Daar houd ik me sindsdien aan. De winter is suddertijd en het kiemen gebeurt in het voorjaar. Ik moet me hier ook elke keer weer opnieuw bewust van worden, want anders wil ik alles veel te snel. Als ik de tijd neem om te sudderen dan bloei ik op de juiste tijd. Ik loop verder door het bos, waar de naaldbomen nu gelukkig voor een overwegend groene achtergrond zorgen.
Genieten van lichtpuntjes
“Wat zou het mooi zijn als er een deken van sneeuw over dit alles zou liggen”, bedacht ik me, zoals een paar dagen geleden hier even het geval was. Geen wonder dat men sneeuw mooi vindt. Het is immers ook een soort licht in deze donkere dagen, dat we nu helaas niet elk jaar meer meemaken. Toen ik weer op de terugweg was, begon het al wat te schemeren, want de dagen zijn nu ook echt kort. Toch zag ik nog een beetje licht aan de hemel. Zo tussen de bomen is dat een mooi gezicht. Eenmaal weer tussen de huizen, zag ik de kerstlichtjes branden bij mensen in de tuin en in huis. Overal wil men wat licht laten schijnen en samen met de geur van een openhaard geeft dat toch weer een warm gevoel. Ik ging gelijk met mijn gedachten naar ons eigen warme huisje, met ook brandende lichtjes.
De kracht van stilte
Alleen en in stilte wandelen vind ik altijd weer een kostbaar moment. Je hebt alleen de natuur die terug kan praten en dat geeft altijd weer nieuwe inzichten. Lopend werken je gedachtes beter en kom je sneller tot antwoorden. Van tevoren had ik niet bedacht wat de wandeling me zou brengen, maar de inzichten en gedachten die onderweg tot mij kwamen waren voor mij toch weer hoopgevend. Zo geeft wandelen mij focus op de lichtpuntjes en de kracht van rust.
Sluit straks het hek van 2021, maak eens een stiltewandeling (wat je overigens ook samen met anderen kan doen), neem je rust en verlies de lichtpuntjes niet uit het oog. Alvast goede feestdagen en weer een sportief en gezond 2022 gewenst!
Over de auteur
Jeltsje de Vries wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Sinds 2020 is ze aan het trainen voor de Elfstedenwandeltocht, die helaas dit jaar opnieuw niet doorgaat. Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen op doet. Binnenkort zullen er via social media of deze website meerdere blogs van haar te volgen zijn.
