Groene wissel Vierhouten: een cadeau voor je zintuigen
Mijn ouders kwamen op mijn vrije dag langs met de camper en wilden wel even een wandeltocht met mij maken. Ik had eens een tip van mijn wandelvereniging gehad over de groene wissel in Vierhouten en dus was de keuze snel gemaakt. Mijn ouders zijn er lid van, waardoor we de route zo konden downloaden. Vervolgens bracht de navigatie ons naar het startpunt van de route en met gevulde tasjes gingen we op pad. Zelfs de zonnebrand namen we mee, want het was een zeldzame zonnige en warme dag vandaag.
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
Een warm welkom
We liepen de bebouwde kom van Vierhouten uit, richting het bos. De geur van het bos snoven we op en ik maakte mijn ouders en mezelf even alert op de neusademhaling, waar ze al bekend mee waren. We liepen op mooie kleine paadjes en zagen sporen van de vele zwijnen die hier alles opgeploegd hadden. Je kon zien dat het hier veel geregend had: door het zand liepen nog verse groeven van het water en op sommige plekken waren ineens nieuwe paadjes gevormd om het natte deel heen. We keken om ons heen of er wellicht nog ergens een zwijn was te zien, maar helaas. Wel zagen we veel dode takken en bladeren tussen de bomen en bewonderden we de grote beuken met hun dikke stammen en enorme hoogte. Alsof ze een erepoort voor ons gemaakt hadden.
Merkwaardige torens
Enige tijd later liepen we vanuit het gesloten bos zo de open vlakte in van de Noorderheide en hadden we een mooi uitzicht over een lange open strook. We waren op zoek naar een bankje en vonden er uiteindelijk eentje bij een soort toren van stenen. Het bleek een kunstwerk te zijn, waar ook de betonnen voorwerpen die we eerder waren tegengekomen bij hoorden. Een havenbaron, D.G. van Beuningen, legde hier in 1935 ingenieuze waterwerken aan. Deze bestonden uit gemetselde goten, vijvers en een pompstation waarmee hij water oppompte om zo de ‘beken’ van water te voorzien. De drie nog aanwezige piramides zijn door vrijwilligers gerestaureerd.
Bekijk voor meer informatie de website van vrijwilligers Piramides Noorderheide.
Wat een schoonheid
Vanuit hier liepen we de heide over, die al helemaal paars begon te kleuren. Ook kon je de bosbessen al plukken. Aan de bomen van de lijsterbes zag je de oranjebesjes en zo liet de natuur zich nog volop zien eind augustus. Alsof alle energie er nog uitgeperst werd voordat over een paar weken de herfst alweer zou beginnen. We genoten van alle kleuren, geuren en het gezoem van de bijen op de bloeiende heide. Onze omgeving bewonderend liepen we via mooie slingerpaadjes naar een vennetje. Het was een prachtig plaatje, met de weerspiegeling van de wolken en de bomen in het water. We namen de schoonheid even in ons op, voor we de route vervolgden.
Vertraging
We liepen verder en kwamen weer in het bos, waar we over een soort walletje wandelden. Kort daarna moesten we over enkele boomstammen klimmen die onze weg leken te versperren, maar we zagen mogelijkheden om er overheen te lopen en vervolgden zo onze weg. Ik vond het een mooie metafoor weer van hoe het leven kan zijn. Soms komt er iets op je pad wat je afremt en moet je bedenken hoe je het aanpakt voor je verder kan. Het vertraagt je en soms leidt het je om, maar uiteindelijk kan je na deze vertraging toch gewoon je weg vervolgen. Dat deden wij ook en via een aantal bospaadjes kwamen we weer in de open vlakte en zagen we de kerktoren van Elspeet. Langs een maïsveld liepen we zo het dorp in en daar zagen we gelukkig weer een bankje, want we hadden inmiddels trek in onze boterhammen.
Meer weten over Wandelmagazine? Klik hier!
Nadat onze magen gevuld waren, hadden we weer voldoende brandstof om de laatste 7 km te wandelen. We liepen het dorp weer uit richting het bos en moesten ineens via een opstapje over een afrastering klimmen. Het leek wat wankel, maar mijn ouders waren gelukkig nog zo lenig dat ik ze niet eens hoefde te helpen. Hierna doken we een vrij smal paadje in. Het leek alsof hier al even niemand meer gelopen had, maar verderop werd het wat breder en liepen we zo richting de Elspeetse Heide. Wat een enorme oppervlakte was dat en zo mooi dat alles nu in bloei komt! Sommige heide was nog eerder wit dan paars, terwijl andere juist al vol in bloei stond. Wat een geweldig kleurenpalet!
Het zandpad maakte het lopen wat zwaarder, zeker met de volle zon op onze bol. Gelukkig maakte het lichte briesje het goed te doen. Onderwijl zagen we nog wat sporen van wild, maar we konden in de bosrand niks ontdekken. Op zo’n 2 km voor het einde zagen we nog een bankje staan en daar dronken we ons laatste drinken even op en mijn ouders hun laatste boterham.
Tevreden
Voldaan en tevreden liepen we de laatste kilometers naar de auto. Wat hadden we een mooie dag uitgekozen om te wandelen! Of had de dag ons uitgekozen? Onze zintuigen hadden in ieder geval genoeg om waar te nemen, want deze Groene Wissel was echt een mooie tocht. Mijn ouders en ik waren alle drie dankbaar dat we dit nog kunnen doen. Als afsluiter reed ik even om via Garderen, om daar nog wat eiwitten te nuttigen voor de vermoeide spieren, in de vorm van het allerlekkerste ijsje. Toen ze eenmaal aan het ijsje zaten, begrepen ze dat het inderdaad het omrijden waard was. Eenmaal thuis genoten we nog even na van de foto’s en beleefden onze zintuigen het bijna weer opnieuw, want bij het zien van de heide op de foto, kon ik de geur zo weer ophalen. Heerlijk!
Over de auteur
Jeltsje de Vries wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Sinds 2020 is ze aan het trainen voor de Elfsteden wandeltocht, die helaas dit jaar opnieuw niet doorgaat. Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen op doet. Binnenkort zullen er via social media of deze website meerdere blogs van haar te volgen zijn.
