Vorige maand schreef ik over seizoenen van hoop. Hoe de seizoenen, ieder op haar eigen manier, hoop geven voor het volgende seizoen en ook elk seizoen haar eigen nut heeft. Zo liep ik laatst met mijn wandelgroep weer een mooie wandeling en de komst van de winter was door het frisse weer al goed voelbaar. Hoewel we deze tijd van het jaar vooral met grauwe luchten en kale bomen associëren, viel het me op hoeveel groen er overblijft in het bos. Bovendien zijn dit allemaal symbolen van de kerst. Dat is vast niet toevallig.
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
Winter in aantocht
De dagen worden frisser en de temperaturen zijn alweer onder nul geweest. Tekenen van dat de winter in aantocht is. Ook toen ik in de ochtend met de groep liep, was het fris. Ik vind het lastig om de juiste kleding te vinden met deze temperaturen, want je trekt al snel te veel aan. Meestal heb ik een thermohemd aan, met daaroverheen een T-shirt en een fleece jas. Voor de zekerheid neem ik altijd ook nog een dunne windbestendige jas mee, voor het geval het toch te koud wordt. Ik weet uit ervaring dat ik na een half uurtje wandelen op temperatuur ben. Daarom wacht ik dus ook altijd met het aantrekken van dit extra laagje. Dit keer was ik na een half uur gewoon op temperatuur, waardoor ik mijn jas in dit geval niet nodig had.
Kerstherinneringen
We vertrokken (toen nog coronaproof) in groepjes van vier en liepen over mooie paadjes. Het bos is altijd mooi, ongeacht het jaargetijde. Ik zag de druppels aan de naalden van de spar en aan de takjes van de berk, wat het geheel een mooie winterse sfeer gaf. In het bos hing de geur van kerstbomen, die ik ook altijd rook als bij ons thuis de kerstboom stond. De takken van de spar, den en hulst stonden vaak in de kerststukjes, omhuld met het rendiermos. Op de route kwamen we dit mos ook tegen. Als het nat is, dan is rendiermos redelijk zacht en kun je het zelfs eten. Als het droog is, dan is het namelijk te korrelig in je mond. Dit leerde ik ooit tijdens een excursie op Terschelling. Het smaakt naar champignon, maar staat natuurlijk ook erg mooi op een kerststukje.
Meer weten over Wandelmagazine? Klik hier!
Al het groen in het bos deed me denken aan kersmis. Een feest waarin we de groenblijvende bomen in huis halen, de kaarsen branden en de lichtjes ophangen. We wilden het weer gezellig maken en dus hebben we ons huis weer versierd. Op het journaal hoorden we dat sommige mensen hier vanwege corona al eind november mee begonnen zijn. Zelf hebben we dit jaar geen boom in huis (maar wel in de tuin). Wel een ster, veel kaarsen en buiten de lichtjes in de boom. Al wandelend genoot ik van wat de natuur mij aanbood aan herinneringen, geur en zelfs gedachten van hoop. We liepen op een gegeven moment ook over het Beekhuizerzand, een enorme zandvlakte en kwamen langs een soort van oase: een paar bomen met een kuil, wat een drinkpoel zou moeten zijn, maar nu droog stond. Eromheen waren toch allerlei sporen van herten te zien. Blijkbaar hadden ze hier toch iets te zoeken.
Groen als teken van hoop
We liepen verder over smalle paadjes en langs brede paden met heel veel rendiermos erlangs op de open vlakte. Het zag er echt mooi uit met die witte plakkaten van mos. We kletsten verder en genoten van alles om ons heen. Ook al zie je tien keer die druppels aan de takken of mos op de stammen, het blijft elke keer weer mooi om naar te kijken en verveelt mij nooit. Elke beeld dat mijn ogen waarnemen is anders en kan mij weer verwonderen. Gelukkig kon ik dit nu delen met mijn mede-wandelaars. Juist nu in deze donkere tijd, waarin de natuur net als de mensen zich naar binnen keert, helpt het wandelen in de natuur mij om weer op te laden. Het groen aan mijn ogen doet me goed en geeft me hoop, meer nog dan in de zomer.
Met de komende kerst is het wellicht goed om eens te bedenken of je iemand anders mee zou kunnen nemen het bos in om die hoop te delen. Ondanks alle beperkingen, mogen we tijdens de feestdagen immers nog steeds met zijn tweeën wandelen. Ken je iemand die wel een opsteker kan gebruiken? Dan kun je overwegen om hem of haar ook dat wonder van de natuur te laten zien en wellicht ook de liefde voor wandelen.
Wil je deze korte maar mooie wandeling ook lopen? Je vindt de route op de website van Komoot.
Over de auteur
Jeltsje de Vries (45) wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Sinds 2020 is ze aan het trainen voor de Elfsteden wandeltocht, die helaas dit jaar niet doorgaat. Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen op doet. Binnenkort zullen er via social media of deze website meerdere blogs van haar te volgen zijn.
