De Franse Lot: Wandelen in sprookjesland
Ken jij die Nederlanders met die grot in de tuin? Dat zijn wij! Mijn man en ik wonen namelijk sinds kort in de Lot in het zuiden van Frankrijk. Met zijn liefelijke weilanden, karakteristieke dorpjes en ruige rotsformaties, is deze streek een waar wandelparadijs. In dit afwisselende landschap, kan je zelfs een grot in je achtertuin aantreffen.
Tekst: Liesbet den Daas | www.pechblanc.com
Toegegeven, het is ietsje buiten de tuin, maar er is hier ooit een stuk van het kalksteenplateau ingestort (keurig rond) en in die kuil kun je afdalen. Dit gat is zeker 20 meter diep. En onderaan de rotswand is een ingang naar een heuse grot. Je moet er op je rug liggend in kruipen, wat ik never ever ga doen, maar de jongens zijn er helemaal in geweest. Samen met een buurman en gewapend met een zaklamp. Dit soort diepe kuilen komen hier wel vaker voor. “Igues” noemen ze het. De beroemdste is de Gouffre de Padirac. Dat heet dan weer een “Gouffre” omdat er een rivier doorheen stroomt. Een enorme toeristische trekpleister natuurlijk, met liften en bootjes en een winkel, maar het is toch echt heel bijzonder.
Wandelen langs de Gouffre de Lantouy
Zo wandelden we eens langs de Gouffre de Lantouy, een krater van 40 meter diep. Deze kuil ligt echter in een meertje, dus je ziet hem niet direct. Deze Gouffre valt vooral op omdat het water tropisch blauw is én ijskoud, ook middenin de zomer. Toen één van onze zoons erin dook, begonnen de locals spontaan te applaudisseren. Een Fransman zou dit namelijk niet zo snel durven, aangezien ze niet van koud water houden. Een eind de andere kant op ligt de Igue de Crégols. Een hele grote verzakking, en als je niet oppast loop je er zo in. Hier hebben we namelijk geen Amerikaanse toestanden met waarschuwingsborden en enorme veiligheidsconstructies. Ze hebben er gewoon een lintje gespannen dat weleens aan vervanging toe is. Geen toerist te bekennen. Kraters in de grond, gangenstelsels in een rotswand, bronnen die zo uit een muur komen borrelen, watervallen, een bos waar alle bomen met mos bedenkt zijn, het is onwaarschijnlijk mooi. En dat alles is te bewonderen in totale stilte. Dat is nog het allerfijnst hier.
Helende natuur
Ik weet niet of het komt omdat ik ouder word of door die verdraaide algoritmes, maar ik lees steeds meer over de helende werking van wandelen in de natuur. Dat het niet alleen fysiek goed voor je is, maar dat je er ook mentaal enorm van opknapt. Wandelen is zelfs een beetje hip aan het worden. Nu heb ik het nooit vervelend gevonden, maar sinds wij een hond hebben (nu 7 jaar) loop ik veel en graag. En nu wonen we ook nog eens in een land waar je eindeloos door kunt blijven wandelen en de meest merkwaardige natuurverschijnselen tegenkomt. Zó heerlijk!
Benieuwd naar wandelverhalen zoals deze?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en volg ons op Facebook, dan mis je niks!
Cultuurschok
Als je net uit de Franse Lot komt, dan is het in Nederland toch wel even schakelen. Qua natuur is het in de Randstad wat beperkter. Een park, een plukje bos, een stuk hei waar je hooguit zigzaggend een uur of twee kunt stukslaan en dan heb je het wel gehad. En dan moet je niet op een zonnige zondag gaan, want dan zijn de meeste paden zo overbevolkt dat je net zo goed door de Kalverstraat kunt lopen. We wilden een keer op zo’n mooie vrije dag een nieuw heidegebied verkennen. Naar Laren in plaats van Hilversum. Eenmaal aangekomen, belanden we echter meteen in de topdrukte: eerst moesten we een half uur naar een parkeerplaats zoeken, om vervolgens achteraan te sluiten in de slinger van wandelaars, met kinderwagens en al.
Kleine wandeling
Het was voor mij een reden om uit Nederland weg te willen. Meer natuur, meer ruimte, minder mensen. Nou, dat is gelukt. We kunnen vanaf de voordeur door de bossen en landerijen lopen zonder een mens tegen te komen. Een Petite Randonnée noemen de Fransen dat. Hoewel, klein? Zo’n “kleine wandeling” kan namelijk zomaar een hele dag in beslag nemen, plus een paar honderd meter hoogteverschil, daar draaien ze hier hun hand niet voor om. Zo ver zijn wij nog niet, maar dat komt vast! Hou mij een lokkertje voor, zoals een waterval, een grot, een mooi dorp of een weids uitzicht en ik loop!
Over de auteur
Liesbet den Daas is geboren en getogen bij de Hilversumse hei. Ze is in 2020 met man Theo in Frankrijk een B&B begonnen om het ‘lege nest syndroom’ te vermijden (ze hebben 3 zonen) Liesbet wordt meer en meer een wandelaar, gedreven door nieuwsgierigheid naar de parels in het landschap van de Lot. De B&B heet Pech Blanc en ligt middenin een natuurgebied in Zuid-West Frankrijk: www.pechblanc.com
