Ben je ook zo blij met de herfst? Begin deze maand liep ik weer met de wandelvereniging mee. Het was een prachtige dag met een waar kleurenpalet in het bos. Sinds de herfst haar intrede had gedaan, kon ik niet wachten het bos in te gaan, maar er kwam steeds wat tussen. Toen ik er nu dus eindelijk op uit kon, was ik dan ook erg blij. Al voor de starttijd van half tien stond ik paraat bij het clubgebouw, klaar voor een mooie herfstwandeling.
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
Zwerven in het bos
Het zou een zwerftocht worden, werd ons verteld, dus er was vooraf niet een heldere route uitgestippeld en kon het nog alle kanten op. Onze ‘aanvoerder’ voor vandaag liep halverwege de groep. Vanuit hier gaf ze aanwijzingen aan de wandelaars die vooropliepen, die zich braaf door haar lieten leiden. Ik had hierdoor geen idee waar we heen gingen en lette er ook niet echt op. In plaats daarvan ging ik helemaal op in de betovering van het herfstbos. Na 10 minuten deden we even een warming up en toen zwierven we weer verder. Al lopende genoten we van het speelse geluid van de ritselende bladeren, die bij elke stap op dwarrelden.
Op de hoogte blijven van het laatste wandelnieuws?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en volg ons op Facebook, dan mis je niks!
Conditie op pijl houden
Op een gegeven moment werd onze conditie even op de proef gesteld. Een piramide intervaltraining van hardlopen en rust, van een halve minuut naar anderhalve minuut en weer terug. Het doel hiervan is je hartslag even omhoog brengen en vervolgens zorgen dat deze weer snel naar beneden gaat. Gaat dit je makkelijk af, dan is dat een teken dat je conditie goed is. Ik probeerde zoveel mogelijk mijn eerder geleerde neusademhaling techniek toe te passen en dat ging best goed, waardoor mijn ademhaling ook best rustig bleef. Met die kou gaat je neus er alleen wel van lopen maar je lijf wordt er lekker warm van
Afkijken van de natuur
Onderweg sprak iedereen over allerlei onderwerpen, en gelukkig konden we het gangbare ‘c’ onderwerp van de laatste 2 jaar redelijk vermijden. Tenminste, wel met de mensen die ik gesproken heb. We hadden het vooral over ons werk, al dan niet vrijwillig, en hoe we de afgelopen periode ook wel weer moesten wennen aan de drukkere agenda’s, die nu weer wat rustiger lijken te worden. En op zich ook wel fijn, want met de herfst gaan we langzaam maar zeker naar de winter en worden de dagen steeds korter. Dit betekent dat niet alleen de natuur enige rust nodig heeft, maar ook wijzelf. Uiteindelijk zijn wij ook een stuk natuur toch? Nu nog even alles eruit halen en onze mooiste kleuren laten zien, de laatste intense zonnestralen opnemen en dan op een laag pitje verder.
Voor alles een tijd
Na ongeveer een uurtje ruilde onze aanvoerder even met iemand anders omdat er ook een trailrun was vandaag waar zij, vanwege uitval van iemand bij de EHBO, bij aanwezig moest zijn. Gelukkig kon dat zonder moeite en gingen we weer verder op pad. We genoten van alle verschillende kleuren en bomen die groen blijven, bomen die verkleuren, bomen die al kaal waren, paddenstoelen en een grond die bezaaid lag met bruine bladeren. Alsof de bomen zeiden: “Laat je maar omarmen door mijn mooie kleurenpracht, laat me je troosten of blij maken, geniet er nog maar even van en weet dat er na een winter van rust, de takken weer groen zijn en de bloemen weer bloeien.” Het is inderdaad een geruststellende gedachte dat voor alles een tijd is.
Opgeladen
Na ruim anderhalf uur lopen kwamen we bij het eindpunt van de wandeling en deden we nog een cooling down. Alles weer even rekken en strekken. Daarna evalueerden we nog even de tocht, waarbij iedereen beaamde dat ze hadden genoten van een heerlijke wandeling. Dit was weer een mooie start van de ochtend en iedereen ging weer voldaan en opgeladen naar huis. Ik kon weer vol energie naar een afspraak met vriendinnen. Degene met wie ik weg liep wees me nog op een bordje, wat we beiden nog nooit gezien hadden en wat er blijkbaar net hing. De toepasselijke tekst ‘je bent er bijna pad’ stond erop. Voor nu waren we er al, maar het is altijd leuk te weten dat je altijd het ‘je bent er bijna pad’ kan inslaan. Zeker voor hen die alweer aan het voorjaar toe zijn, maar ikzelf geniet nog even met volle teugen van de herfst.
Over de auteur
Jeltsje de Vries wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Sinds 2020 is ze aan het trainen voor de Elfstedenwandeltocht, die helaas dit jaar opnieuw niet doorgaat. Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen op doet. Binnenkort zullen er via social media of deze website meerdere blogs van haar te volgen zijn.
