Voorpret: Het eind van het bedachte lopen

Een serieuze wandelaar heeft een route, een gids, een schema met afstand en aankomstplaats, een gps-ding en speciale kleding. Een autonome wandelaar, zoals ik mezelf zou noemen, is ook heel serieus, maar laat zich niet ringeloren door spullen of schema’s. Wondermiddel: de pelgrimstocht naar Rome. Zo ergens halverwege Duitsland gebeurde het.

Foto’s en tekst Klaas van der Veen

Het hele verhaal lees je in het komende nummer van Wandelmagazine, hier lees je vast een preview!

Dat ik naar Rome ging, durfde ik pas te zeggen nadat ik in Stuppach de Maria van Grünewald had gezien, mijn eerste echte pelgrimsdoel. Pas toen veranderde er iets. De volgende dag wilde ik weer terug naar mijn voorgenomen route, en dat moest zonder enige ‘wandelinfrastructuur’ door boerenland. Bij een grote, maar onbestemde boerderij hoorde ik geroezemoes en besloot er aan te kloppen. Er stonden zoveel auto’s, er moest wel iets wezen. Ik kwam in een voorkamer vol etende Schwaben, die bevestigden dat het een eethuis was. Ik kreeg bier van iemand, trok alles uit en ging bij de kachel zitten. Ik kreeg een bord boereneten. Zo’n bord waar je straks je vla nog uit moet eten. Bij het afrekenen moest ik me melden bij een heel oud vrouwtje met heldere ogen en een blauw schort. “Zo, vertel eerst maar eens waar je vandaan komt. Jij bent helemaal niet van hier hè?”

Toen kon ik het zeggen, na duizend kilometer. Toen begon het motto vaste vorm te krijgen. Twee vragen, die zij ook stelde. Wat brengt je hier? Waar ga je heen? Vragen die je heel klein kunt opvatten: “ik zoek eten” en “ik ga straks naar Rothenburg”, maar ook heel groot: “ik voel me hier thuis omdat dit eten, dat bord en deze tafelkleden mij aan mijn grootouders doen denken”.

Het hele verhaal lezen? Je vindt het in het in het maartnummer van Wandelmagazine. Dit nummer niet missen, maar nog geen abonnee? Neem vóór maandag 5 maart 16:00 uur een abonnement. Profiteer van de speciale aanbieding: 1 jaar Wandelmagazine van €28,50 voor slechts €17,95